Ξημερώνοντας τ’ Αγιαννιού, με την αύριο των Φώτων, λάβαμε τη διαταγή να κινήσουμε πάλι μπροστά, για τα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σκόλες. Έπρεπε, λέει, να πιάσουμε τις γραμμές που κρατούσανε ως τότε οι Αρτινοί από Χειμάρρα ως Τεπελένι. Λόγω που εκείνοι πολεμούσανε απ’ την πρώτη μέρα, συνέχεια, κι είχαν μείνει σχεδόν οι μισοί και δεν αντέχανε άλλο. Νύχτα πάνω στη νύχτα βαδίζαμε ασταμάτητα, ένας πίσω απ’ τον άλλο, ίδια τυφλοί. Με κόπο ξεκολλώντας το ποδάρι από τη λάσπη, όπου φορές εκαταβούλιαζε ίσαμε το γόνατο. Επειδή το πιο συχνά ψιχάλιζε στους δρόμους έξω, καθώς μες στην ψυχή μας. Και τις λίγες φορές όπου κάναμε στάση να ξεκουραστούμε, μήτε που αλλάζαμε κουβέντα, μονάχα σοβαροί και αμίλητοι, φέγγοντας μ’ ένα μικρό δαδί, μία-μία εμοιραζόμασταν τη σταφίδα. Ή φορές πάλι, αν ήταν βολετό, λύναμε βιαστικά τα ρούχα και ξυνόμασταν με λύσσα ώρες πολλές, όσο να τρέξουν τα αίματα. Τι μας είχε ανέβει η ψείρα ως το λαιμό, κι ήταν αυτό πιο κι απ’ την κούραση ανυπόφερτο. Τέλος, κάποτε ακουγότανε στα σκοτεινά η σφυρίχτρα, σημάδι ότι κινούσαμε, και πάλι σαν τα ζα τραβούσαμε μπροστά να κερδίσουμε δρόμο, πριχού ξημερώσει και μας βάλουνε στόχο τ’ αερόπλανα. Επειδή ο Θεός δεν κάτεχε από στόχους ή τέτοια, κι όπως το ’χε συνήθειο του, στην ίδια πάντοτε ώρα ξημέρωνε το φως. Κι ότι ήμασταν σιμά πολύ στα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σκόλες, μήτε αρρώστους και γερούς, μήπτε φτωχούς και πλούσιους, το καταλαβαίναμε. Γιατί κι ο βρόντος πέρα, κάτι σαν καταιγίδα πίσω απ’ τα βουνά, δυνάμωνε ολοένα […] Ύστερα και γιατί, ολοένα πιο συχνά, τύχαινε τώρα ν’ απαντούμε, απ’ τ’ άλλο μέρος να ’ρχονται, οι αργές οι συνοδείες με τους λαβωμένους. Όπου απιθώνανε χάμου τα φορεία οι νοσοκόμοι, με τον κόκκινο σταυρό στο περιβραχιόνιο, φτύνοντας μέσα στις παλάμες, και το μάτι τους άγριο για τσιγάρο. Κι όπου κατόπι σαν ακούγανε για πού τραβούσαμε, κουνούσαν το κεφάλι, αρχινώντας ιστορίες για σημεία και τέρατα. Όμως εμείς το μόνο που προσέχαμε ήταν εκείνες οι φωνές μέσα στα σκοτεινά, που ανέβαιναν, καυτές ακόμη από την πίσσα του βυθού ή το θειάφι. «Όι όι, μάνα μου», «όι όι, μάνα μου», και κάποτε, πιο σπάνια, ένα πνιχτό μουσούνισμα, ίδιο ροχαλητό, που ’λεγαν, όσοι ξέρανε, είναι αυτός ο ρόγχος του θανάτου. Ήταν φορές που εσέρνανε μαζί τους κι αιχμαλώτους, μόλις πιασμένους λίγες ώρες πριν, στα ξαφνικά γιουρούσια που κάναν τα περίπολα. Βρωμούσανε κρασί τα χνώτα τους, κι οι τσέπες τους γιομάτες κονσέρβα ή σοκολάτες. Όμως εμείς δεν είχαμε, ότι κομμένα τα γιοφύρια πίσω μας, και τα λίγα μουλάρια μας κι εκείνα ανήμπορα μέσα στο χιόνι και στη γλιστράδα της λασπουριάς. Τέλος, κάποια φορά, φανήκανε μακριά οι καπνοί που ανέβαιναν μεριές μεριές, κι οι πρώτες στον ορίζοντα κόκκινες, λαμπερές φωτοβολίδες.
Η Disneyland λίγο έξω απ’ το Παρίσι είναι μαγική. Η πρόσβαση είναι πολύ εύκολη αφού το αεροδρόμιο Carles de Gaulle απέχει μόλις 15 λεπτά, ενώ από την πόλη αναχωρούν συνεχώς τρένα, μετρό, που οδηγούν έξω από το πάρκο.
Εδώ, το 60% των θεαμάτων πραγματοποιούνται σε κλειστό χώρο, ενώ το Πάρκο περιλαμβάνει 5 φανταστικές χώρες (Lands) που εκτείνονται γύρω από το Κάστρο της Ωραίας Κοιμωμένης, τις Main Street, U.S.A., Frontierland, Adventureland, Fantasyland και Discoveryland.
Σε κάθε χώρα (Land), ο επισκέπτης μπορεί να βρει εστιατόρια, καταστήματα, μερικές φορές ακόμα και θέατρα, και, φυσικά, θεάματα για όλους.
Μπες στο επίσημο σάιτ της Eurodisney και δες όποιο μέρος του τεράστιου πάρκου θες(χρειάζεται QuickTime Player)
Ο επισκέπτης αν έχει τα μάτια και τα αυτιά του ανοιχτά, τότε δεν θα του ξεφύγουν ορισμένες λεπτομέρειες και θα αντιληφθούν τις πολυάριθμες εκπλήξεις που του επιφυλάσσουν οι δρόμοι του Πάρκου Disneyland. Βιώνει τη μαγεία του κινηματογράφου και των κινουμένων σχεδίων!
Κατασκευασμένο έτσι ώστε να θυμίζει ένα πραγματικό στούντιο γυρισμάτων κινηματογραφικών ταινιών, το Πάρκο Walt Disney Studios περιλαμβάνει 4 ζώνες παραγωγής και προσφέρει τη δυνατότητα στους επισκέπτες να ανακαλύψουν τη μαγεία του κινηματογράφου. Να ρίξουν κλεφτές ματιές στα παρασκήνια, να εξερευνήσουν όσα κρύβονται πίσω από τα ντεκόρ των ταινιών, των κινουμένων σχεδίων και των τηλεοπτικών εκπομπών… ακόμα και να περάσουν απ’ την άλλη πλευρά της οθόνης!
Μπορούν να χαλαρώσουν και να διασκεδάσουν με ποικίλες δραστηριότητες μέσα στο Disney Village!
Βρίσκεται σε ιδανική τοποθεσία, ανάμεσα στο Πάρκο Disneyland, το Πάρκο Walt Disney Studios και τα ξενοδοχεία Disney κι αποτελεί ένα μοναδικό χώρο διασκέδασης, όπου μπορεί κάποιος να κάνει πολλές δραστηριότητες, τόσο πρωινές όσο και βραδινές.
Η Disneyland του Παρισιού, η οποία γιόρτασε την 20η της επέτειο το 2012, θεωρείται ο νούμερο ένα τουριστικός προορισμός της Ευρώπης. Παρόλο που στην αρχή αντιμετώπιζε προβλήματα λογω μικρής διέλευσης κόσμου, η άνοδός της ήταν εκρηκτική και πλέον φιλοξενεί πέντε θεματικά μέρη, με συνολικά 49 αξιοθέατα.
Πέρυσι, μάλιστα, είχε 16 εκατομμύρια επισκέπτες – αριθμό ρεκόρ που το έκανε να ανταγωνίζεται τους επισκέπτες του Πύργου του Άιφελ και του Λούβρου.
Σε απόσταση 8.732 χλμ. από το σχολείο μας και λίγα χιλιόμετρα μακριά από τη Βεγγάλη της Ινδίας,βορειοδυτικά του Ποντιτσέρι, σε οκτώ χιλιόμετρα απόσταση βρίσκεται η Οροβίλ (Auroville) ή «πόλη της Αυγής».
Σχεδιάστηκε το 1968 από τον Γάλλο αρχιτέκτονα Ροζέ Ανζέ, σαν ο ουτοπικός παράδεισος που εμπνεύστηκαν ο Σρι Αρουμπίντο, διάσημος Ινδός ποιητής, φιλόσοφος και επαναστάτης του 20ου αιώνα και η συνεργάτιδα του Μίρα Αλφάσα, Γαλλίδα ζωγράφος και οπαδός του μυστικισμού, που έμεινε γνωστή στην Ινδία με το όνομα «Μητέρα». Μία πόλη χωρίς φυλετικές, θρησκευτικές, πολιτικές ή εθνολογικές διακρίσεις.
Για τους απ’ έξω, η Οροβίλ μοιάζει λίγο αποστειρωμένη, έτσι όπως έχει χτιστεί χωμένη μέσα στο πράσινο, με διάσπαρτα κτίρια – φουτουριστικής(μοντέρνας) συνήθως αρχιτεκτονικής – και με εκείνο το χρυσό, διαστημικής αισθητικής, μνημείο που είναι και το σύμβολό της(Matrimandir)
Οι άνθρωποι εδώ αισθάνονται καλά με την επιλογή τους να ζήσουν εδώ. Έχουν πνευματικές αναζητήσεις – αυτό έκανε τους περισσότερους να αφήσουν τις κανονικές ζωές τους – είναι επικοινωνιακοί και τους αρέσει να φιλοσοφούν. Δεν έχουν άγχος αν και όλοι έχουν μια δουλειά να κάνουν. Δεν τους απασχολούν τα χρήματα. Το κόστος ζωής είναι ελάχιστο και οι μισθοί συμβολικοί για τα δικά μας δεδομένα (80-90 ευρώ). Με αυτά τα χρήματα μπορούν να έχουν στέγη – που κατά βάση είναι δωρεάν για τους μόνιμους κατοίκους – φαγητό (από την ηλιακή κουζίνα) και ψώνια από το σουπερμάρκετ, στο οποίο δίνουν 35 ευρώ το μήνα και προμηθεύονται ό,τι θέλουν.
Περιήγηση στην Όροβιλ
Για να γίνεις κάτοικος στην Οροβίλ, πρέπει να συντηρήσεις τον εαυτό σου για έξι μήνες με ένα χρόνο. Να πληρώνεις το νοίκι σε έναν από τους ξενώνες και μετά – εφόσον επιθυμείς και σε αποδεχτεί η επιτροπή – μπορείς να γίνεις μόνιμος κάτοικος. Στη συνέχεια, μπορείς να επιλέξεις πού θα μείνεις – εκεί παίζει ρόλο το κόστος – και τι ζωή θα κάνεις, μια και μπορείς να έχεις μία Ινδή υπηρέτρια, για παράδειγμα, και να ψωνίζεις απ’ έξω.
Η Οροβίλ είναι ένα πείραμα προς μία κοινωνία της «επόμενης» εποχής. Ακούγεται φιλόδοξο, ίσως και ματαιόδοξο πάντως οι άνθρωποι εδώ πιστεύουν σ’ αυτό. Παράγουν έργο σε ερευνητικό, επιστημονικό και πολιτισμικό επίπεδο, φροντίζουν το περιβάλλον τους (η ηλιακή ενέργεια παίζει σημαντικό ρόλο εδώ) και στον ελεύθερο χρόνο τους παρακολουθούν θέατρο και χορό, εξασκούν γιόγκα και διαλογισμό και ζουν όπως όλοι μας, εφόσον το επιθυμούν. Τα ναρκωτικά απαγορεύονται αυστηρά.
Ο πρώτος Έλληνας αναμένεται να γίνει κάτοικος εκεί, σύντομα. Από τους 1900 Οροβίλιαν, οι 700 είναι Ινδοί, 250 Γάλλοι και ακολουθούν Γερμανοί, Αμερικανοί αλλά και Ασιάτες, άνθρωποι από 40 χώρες συνολικά.
Οι Αμπελόκηποι είναι μία από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές της Αθήνας.
Είναι συνοικία του Δήμου Αθηναίων και βρίσκεται στο βορειοδυτικό τμήμα του Δήμου. Θα μπορούσαμε να ορίσουμε νοητά τα όρια της συνοικίας από γνωστά κτήρια: το Ιπποκράτειο νοσοκομείο, τα νοσοκομεία Λαϊκό και Παίδων, το νοσοκομείο Ερυθρός Σταυρός, τον ουρανοξύστη «Απόλλων», το γήπεδο του Παναθηναϊκού (της «Λεωφόρου»), το μαιευτήριο Έλενα και την Αμερικανική Πρεσβεία. Δεν είναι περίεργο που η συνοικία ορίζεται από τόσα νοσοκομεία: επειδή είχε πολύ υγιεινό κλίμα, προπολεμικά ήταν σχεδόν αποκλειστικά περιοχή νοσοκομείων.
Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο παρουσίασε ραγδαία πληθυσμιακή αύξηση.
Είναι ίσως η βολικότερη περιοχή διαμονής της Αθήνας, εξυπηρετείται από μετρό, λεωφορεία και τρόλλεϋ και, λόγω των συγκοινωνιακών υποδομών, έχει εξελιχθεί σε οικονομικό και επιχειρηματικό κέντρο. Στην περιοχή εδρεύουν μεγάλες επιχειρήσεις, πρεσβείες ξένων χωρών, οργανισμοί κ.λπ.
Η ετυμολογία των Αμπελοκήπων είναι αμφίβολη: πιθανότατα η ονομασία έχει προέλθει από τις ονομασίες «άμπελοι» και «κήποι» διότι είναι εξακριβωμένο ότι στην περιοχή υπήρχαν αμπέλια. Ωστόσο κάποιοι υποστηρίζουν ότι προέρχεται από την λέξη «αλωπεκή», ονομασία του αρχαίου δήμου που υπήρχε στην περιοχή ή από παραφθορά της λέξης Αγγελόκηποι.
ΔΡΟΜΟΙ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ
ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΚΗΦΙΣΙΑΣ
Ονομάστηκε έτσι επειδή συνδέει την Αθήνα με την Κηφισιά (προάστιο της Αθήνας που πήρε το όνομά του από τον ποταμό Κηφισό, ο οποίος έχει τις πηγές του στην περιοχή). Παλαιότερα (όπως φαίνεται και από τις περιγραφές του Μ. Καραγάτση στο «Ο Θόδωρος και ο Θάνατος») η λεωφόρος Κηφισίας* έφθανε μέχρι το Σύνταγμα, αλλά αργότερα το τμήμα της λεωφόρου από τη συμβολή με τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας μέχρι το Σύνταγμα ονομάστηκε Λεωφόρος Βασιλίσσης Σοφίας. * Λεωφόρος Κηφισιάς θα ’πρεπε να λέγεται, όμως το «Κηφισίας» είναι κατάλοιπο από την εποχή της χούντας η οποία προσπαθούσε να δίνει στα ονόματα ένα άρωμα αρχαιοπρέπειας. Έτσι μας έμεινε το παρατονισμένο «Κηφισίας» που τώρα πια το έχουμε συνηθίσει και το λέμε τελείως μηχανικά.
ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΒΑΣΙΛΙΣΣΗΣ ΣΟΦΙΑΣ
Είναι η φυσική προέκταση της λεωφόρου Κηφισίας, προς το κέντρο. Η λεωφόρος πήρε το όνομα της βασίλισσας Σοφίας (1870-1932), η οποία ήταν σύζυγος του βασιλέως Κωνσταντίνου. Αρχικά ονομαζόταν «Δρόμος του Μαραθώνος», κατόπιν μετονομάστηκε σε λεωφόρο Κηφισίας και τελικά, από το τέρμα Αμπελοκήπων μέχρι και το τέλος της (στο Σύνταγμα), πήρε την ονομασία «Βασιλίσσης Σοφίας».
ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ
Η λεωφόρος πήρε το όνομά της από μια Ελληνίδα πριγκίπισσα, κόρη του Γεωργίου Α΄ και της Όλγας, η οποία γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1870 και πέθανε στην Μόσχα το 1891. Από την αρχή της κατασκευής της ήταν μία όμορφη φαρδιά λεωφόρος, με μεγάλες λεύκες στην κεντρική νησίδα της.
ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΜΕΣΟΓΕΙΩΝ
Είναι η λεωφόρος που οδηγεί στα Μεσόγεια.
Τα Μεσόγεια είναι η πεδινή περιοχή της Ανατολικής Αττικής που περικλείεται από τον Υμηττό, την Πεντέλη, τον Ευβοϊκό Κόλπο και την χερσόνησο της Λαυρεωτικής. Παλαιότερα ονομαζόταν «Μεσογαία» ή «Μεσόγαια» και ήταν ονομαστή για την οινοπαραγωγή της. Εξ’ ού και το παλιό λογοπαίγνιο, ότι ο Υμηττός χωρίζει την πόλη του πνεύματος (την Αθήνα), από τις πόλεις του οινοπνεύματος (τα χωριά των Μεσογείων – Σπάτα, Παιανία, Κορωπί, κλπ.)!
ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΡΜΟΥ
Πήρε το όνομά της από την Πάνορμο, πόλη της Μικράς Ασίας στην Προποντίδα (σημερινή Τουρκία). Η Πάνορμος είχε χτιστεί κοντά στην αρχαία Κύζικο και πριν από τη Μικρασιατική Καταστροφή κατοικείτο από πολλούς Έλληνες.
ΟΔΟΣ ΜΙΧΑΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Πήρε το όνομα της από τον Ανδρέα Μιχαλακόπουλο (1875-1938), πολιτικό και νομομαθή από την Πάτρα, ο οποίος υπήρξε μία από τις πιο εκλεκτές και ακέραιες πολιτικές φυσιογνωμίες της χώρας. Κάτω από την οδό Μιχαλακοπούλου ρέει (υπογείως πλέον) ο Ιλισός ποταμός.
Και μια ενδιαφέρουσα ιστορία:
ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ Ή ΑΛΣΟΣ ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΝΥΚΤΟΣ
Είναι η σχεδόν τριγωνική πλατεία που σχηματίζεται μεταξύ της λεωφόρου Αλεξάνδρας, της λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας και της οδού Ζαχάρωφ. Εκεί είναι το παλιό «τέρμα Αμπελοκήπων».
Ο χώρος, περίπου 7 στρέμματα, ανήκε στον Οργανισμό Διαχειρίσεως Εκκλησιαστικής Περιουσίας και προοριζόταν, σύμφωνα με το ρυμοτομικό σχέδιο της πρωτεύουσας, να γίνει άλσος. Οι εργασίες όμως καθυστερούσαν, οπότε την νύκτα 2 προς 3 Δεκεμβρίου του 1939 ο Δήμος, με εντολή του τότε Υπουργού – Διοικητού Πρωτευούσης Κ. Κοτζιά, φύτεψε ολόκληρο τον χώρο με δέντρα. Από τότε το αλσύλλιο ονομάζεται ανεπίσημα «Άλσος της Μίας Νυκτός».
Το κείμενο αυτό βασίστηκε πάνω σε προσωπική εργασία της Ανδριάνας Μαγκλιβέρα (Δ΄τάξη -2008-09)
Αμπελόκηποι, στη συμβολή των λεωφόρων Βασ. Σοφίας και Μεσογείων. Σχεδόν μια δεκαετία χωρίζει τις δυο αυτές φωτογραφίες. Η πρώτη, μας πάει πίσω στο 1963. Στο κέντρο της φωτογραφίας φαίνεται η βίλλα Μαργαρίτα. Η Μεσογείων διατηρεί ακόμα μια εικόνα τελείως διαφορετική, με το σύνολο σχεδόν των παλιών κτισμάτων να μην έχουν δώσει τη θέση τους στις πολυκατοικίες. Αυτό θα γίνει τα αμέσως επόμενα χρόνια της δεκαετίας του ’60. Επιπλέον, αποτελεί μια οδική αρτηρία με περιορισμένο πλάτος. Αυτό επίσης θα αλλάξει σύντομα, εφόσον η ανακατασκευή και διαπλάτυνση της είχε αποφασιστεί από το καλοκαίρι του 1962. Για να γίνει αυτό, ήταν απαραίτητος ο καθορισμός νέας οικοδομικής γραμμής ενώ, σταδιακά, τα επόμενα χρόνια θα απαλλοτριωθούν τμήματα από τον προαύλιο χώρο της βίλλας Μαργαρίτα για αυτό το σκοπό.
Η κυκλοφορία των οχημάτων στον κόμβο της Βασ. Σοφίας με τη Μεσογείων γινόταν αποκλειστικά με τη βοήθεια τροχονόμου, ελλείψει φωτεινών σηματοδοτών.
Η δεύτερη φωτογραφία μας πάει στο 1974. Τίποτα δεν είναι το ίδιο. Η λεωφόρος Μεσογείων έχει σημαντικά αυξημένο πλάτος, ενώ πλέον οι πολυκατοικίες αποτελούν τον κανόνα. Η βίλλα Μαργαρίτα αποτελεί παρελθόν ήδη από το 1970 και, στη θέση της ανεγείρεται το κτίριο της Κτηματικής Τράπεζας (φαίνεται σε προχωρημένο στάδιο κατασκευής). Το σπιτάκι δίπλα, επί της Βασ. Σοφίας, εξακολουθεί να υπάρχει όμως, τα επόμενα χρόνια δε θα γλυτώσει τη κατεδάφιση. Δεξιά, τα παλιά χαμηλά κτίσματα, έχουν δώσει τη θέση τους στον Πύργο Αθηνών, ο οποίος είχε εγκαινιαστεί το 1971. Πλέον, η εικόνα είναι πολύ κοντά σε αυτό που ξέρουμε και σήμερα. Από τότε, λίγα έχουν αλλάξει στο συγκεκριμένο σημείο, με σημαντικότερο τις κυκλοφοριακές ρυθμίσεις που αφορούν τη λεωφόρο Μεσογείων.
Βίλλα Μαργαρίτα
Λεωφ. Βασιλίσσης Σοφίας & Μεσογείων
Αμπελόκηποι.
Αθήνα 20 Απριλίου 1965
Λεγόταν “Βίλλα Μαργαρίτα”. Οικοδομήθηκε με κόκκινη πελεκητή πέτρα στις αρχές τού 1900 και περιήλθε στην ιδιοκτησία τού πολύστροφου και πλουσίου την εποχή εκείνη, πρώην μαγείρου τών Ανακτόρων τού Βασιλέως Γεωργίου Α’ και ήδη επιτυχημένου επιχειρηματία-ξενοδόχου, του ξενοδοχείου «Μεγάλη Βρεταννία» , Ευσταθίου Λάμψα.
Περιελάμβανε 32 δωμάτια, πυργίσκους, γραφικά τελειώματα τα οποία έμοιαζαν με πολεμίστρες, τρούλλο με αλεξικέραυνο, πυκνοφυτευμένο κήπο κ.λπ. Ήταν στη γωνία Βασ. Σοφίας και Μεσογείων, εκεί όπου σήμερα είναι το κτήριο της Εθνικής Τράπεζας (πρώην Κτηματικής), απέναντι από τον Πύργο Αθηνών (του οποίου η θέση είναι δεξιά της Βίλλας όπως την βλέπουμε στη φωτογραφία). Γκρεμίστηκε κατά τη διάρκεια της χούντας, τη δεκαετία του 1970, περίπου την ίδια εποχή με τις Φυλακές Αβέρωφ (στην Αλεξάνδρας, εκεί όπου τώρα είναι το “Θέμιδος Μέλαθρον”). Είχε γίνει τότε θέμα στις εφημερίδες και η “εξήγηση” που δόθηκε από το αρμόδιο υπουργείο ήταν [περίπου] ότι “δεν εντάσσεται στην ελληνική αρχιτεκτονική παράδοση, άρα δεν χρειάζεται να χαρακτηριστεί διατηρητέο”…
25-10-2022
