Αρκετοί άνθρωποι στις αρχές του 19ου αιώνα είχαν επηρεαστεί από τις ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης. Πίστευαν ότι ανήκαν στο ελληνικό Έθνος και όχι στο ρουμ μιλέτ. Ένιωθαν δηλαδή ότι ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους όχι μόνο για τη θρησκεία τους, αλλά και για τη γλώσσα τους και την καταγωγή τους από τους αρχαίους Έλληνες.
Το 1814 στην Οδησσό της Νότιας Ρωσίας, τρεις Έλληνες έμποροι με αυτές τις ιδέες, αποφάσισαν να ιδρύσουν μια μυστική (συνωμοτική) οργάνωση. Με την οργάνωση αυτή ήθελαν να προετοιμάσουν την ελληνική επανάσταση εναντίον της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Την ονόμασαν Φιλική Εταιρεία. Ιδρυτές ήταν οι: Εμμανουήλ Ξάνθος, Αθανάσιος Τσακάλωφ και Νικόλας Σκουφάς. Στα τέσσερα πρώτα χρόνια, ως το 1818, η Φιλική Εταιρεία δεν είχε μεγάλη επιτυχία. Δύσκολα γινόταν κανείς μέλος της. Λέγεται ότι ως τότε είχε μόνο 30 μέλη. Το 1818 η έδρα της Φιλικής Εταιρείας μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη και η ηγεσία της (Αρχή) μεγάλωσε. Σ’ αυτήν μπήκαν σημαντικοί Φαναριώτες (π.χ. Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος). Ένας από αυτούς, ο αξιωματικός του ρωσικού στρατού Αλέξανδρος Υψηλάντης, έγινε αρχηγός της Εταιρείας το 1820. Την ίδια περίοδο η Φιλική Εταιρεία άρχισε να επεξεργάζεται με περισσότερες λεπτομέρειες το σχέδιο της για την Επανάσταση.
Η Φιλική Εταιρεία προσπάθησε με επιτυχία να πολλαπλασιάσει τα μέλη της Η προσπάθεια αυτή είχε σημαντικά αποτελέσματα, αλλά άνισα. Αλλού πήγε πολύ καλά και αλλού λιγότερο καλά. Ιδιαίτερη επιτυχία γνώρισε στην Πελοπόννησο. Στην επιτυχία αυτή πρέπει να βοήθησε σημαντικά και η οικονομική κρίση που είχε τότε ξεσπάσει.
Τα πρώτα βήματα της Φιλικής Εταιρεία ς συνέπεσαν με την ήτα του Ναπολέοντα (1815) και την ίδρυση της Ιερής Συμμαχίας. Στη συμμαχία αυτή συμμετείχαν αρχικά η Ρωσία, η Αυστρία και η Πρωσία ενώ λίγο αργότερα προστέθηκαν η Αγγλία και η Γαλλία (Μεγάλες δυνάμεις) . Κύριος στόχος τους ήταν αποκλείσουν την δυνατότητα οργάνωσης επαναστάσεων και να περιορίσουν το ρεύμα των ιδεών της Γαλλικής επανάστασης που έβαζε σε κίνδυνο τα μοναρχικά καθεστώτα αυτών των χωρών. Το διεθνές περιβάλλον μέσα στο οποίο έπρεπε να κινηθεί η Φιλική Εταιρεία για να προετοιμάσει την Ελληνική Επανάσταση ήταν Ιδιαίτερα εχθρικό, αφού κάθε υποψία επαναστατικής κίνησης καταδικαζόταν ως επικίνδυνη για τα συμφέροντα των Μεγάλων δυνάμεων .
Μετά από αρκετούς μήνες κυκλοφορούμε και πάλι! Το τέταρτο φύλλο της εφημερίδας της τάξης μας είναι έτοιμο. Με μια μεγάλη συνέντευξη από έναν σπουδαίο προπονητή, με ακόμα πιο πλούσια και ενδιαφέρουσα ύλη. Ένα μεγάλο μπράβο σε όλα τα παιδιά! Κάντε κλικ στο πρωτοσέλιδο για να ξεφυλλίσετε τις σελίδες της εφημερίδας μας!
Λίμερικ ονομάζεται ένα είδος ποίησης, με χαρακτηριστική, σύντομη, χιουμοριστική σύσταση μίας στροφής πέντε στοίχων και ομοιοκαταληξία aabba. Τα ποιήματα του είδους λίμερικ διηγούνται μια σύντομη ιστορία, και καταλήγουν σε ένα ανέκδοτο.
Η ιστορία των λίμερικς ξεκινάει στην Αγγλία του 1820, αν και σύμφωνα με τον Θωμά Ακινάτη ήταν διαδεδομένα από τον μεσαίωνα. Υπάρχουν διάφορες εκδοχές για την προέλευση του ονόματος, το οποίο προέρχεται από
Hickory, dickory, dock! The mouse ran up the clock.
The clock struck one – The mouse ran down. Hickory, dickory, dock!
Ξακουστά είναι εκείνα του Έντουαρντ Λιρ (Edward Lear), που το 1864 δημοσίευσε μια ποιητική συλλογή με λίμερικ, με τον τίτλο The book of nonsense :
There was an Old Man with a nose, Who said, ‘If you choose to suppose, That my nose is too long, You are certainly wrong!’ That remarkable Man with a nose.
Δείτε όλη την εικονογραφημένη συλλογή ποιημάτων «The book of nonsense» ΕΔΩ
Στην Ελλάδα, πρώτος που αποπειράθηκε να γράψει λίμερικ είναι ο Γιώργος Σεφέρης.Το 1975 εξέδωσε μια συλλογή από λίμερικ, με τον τίτλο Ποιήματα με ζωγραφιές σε μικρά παιδιά.
Εδώ το πρώτο της συλλογής :
Ήταν μια κοπέλα από τη Σάμο
που έχωσε το δεξί της στην άμμο
και με τ’ άλλο χέρι
εκρατούσε ένα αστέρι
ετούτη η κοπέλα απ’ τη Σάμο.
Τα λίμερικ ομοιοκαταληκτούν συνήθως αα-ββ-α.
Ο πρώτος στίχος περιέχει την παρουσίαση του πρωταγωνιστή
Στον δεύτερο αποκαλύπτεται η ιδιότητά του.
Στον τρίτο και τέταρτο έχουμε την πραγματοποίηση κάποιας ενέργειας.
Ο πέμπτος στίχος είναι αφιερωμένος στην εμφάνιση ενός τελικού επιθέτου ή παραλόγου.
Δοκιμάζουμε να γράψουμε κι εμείς λίμερικ :
Ο μικρός ο παπαγάλος
που ήτανε ο ράμφος του μεγάλος
μέσα στο κλουβί το σιδερένιο
κοίταγε το καμπαναριό το ασημένιο
Ο πολύχρωμος ο παπαγάλος.
Χθες έφαγα μια πίτα κεράσι
που ένας φούρναρης με είχε κεράσει
αυτή η πίτα ήταν χαλασμένη
πήγα στο γιατρό που στη Σεβαστουπόλεως μένει
Αχ, αυτή η χαλασμένη πίτα κεράσι !
Το μικρό μου το σκυλάκι
όμορφο σαν λουλουδάκι
κάθε μέρα όλη μέρα με παιχνίδια ασχολιόταν
κάθε νύχτα όλη νύχτα μες το σπίτι του κοιμόταν
το γλυκούλι το σκυλάκι.
Είχα την κόρη μου την Άννη
που έγινε σαν το τρυπάνι
και της έδωσαν μολύβι
σαν την πορτοκαλάδα ΗΒΗ
την καημένη την Άννη !
Ήταν ένα αγόρι απ’ την Ελλάδα
κι έφαγε μια φασολάδα
και σαν είπε την αλήθεια
έφαγε και τα ρεβύθια
κι όταν τα ‘φαγε όλα αυτά έπαθε τρομερή τρομερή ζαλάδα
Ήταν ένας μικρός σκατζοχοίρος
που ντυνότανε προχείρως
του ’ρθε μια ιδέα
να πάει στην Ιτέα
ο φανταστικότερος σκατζοχοίρος.
Ήταν ένα μικρό άλογο βαρεμένο
που ψήλωσε και έγινε μεθυσμένο
έγινε χοντρό
κι έπεσε ξερό
αυτό το άλογο το μεθυσμένο.
Μια μέρα έπαιζα ποδόσφαιρο
αλλά τελικά έπαιζα κακόσφαιρο
έβαλα ένα γκολ
και είπα καταλάθος «μπολ» !
Αχ, τι ωραίο ποδόσφαιρο !
Ήταν ένας γέρος
που δεν ήξερε το μέρος
Ρώτησε μια γάτα
και του ‘πε «φάε τη σαλάτα»
πάει ο άσχημος ο γέρος.
Ήτανε ένα αγόρι από το Λονδίνο
και ταξίδια πολλά έκανε στο Πεκίνο
τον φωνάζανε μικρούλη
επειδή ήτανε γκυκούλι
Αχ αυτό το περίεργο αγόρι από το Λονδίνο.
Ήτανε μια γόμα
που είχε ωραίο χρώμα
μια μέρα είπε στο χαρτί
γιατί δε μου σβήνεις το «τι» ;
Αυτή η πολύχρωμη γόμα.
Στη γιορτή μου τη μεγάλη
που ήταν στην Εκάλη
η γάτα μου έσπασε ένα βάζο
και τώρα άλλο στη θέση του βάζω
για τη γιορτή μου τη μεγάλη
Ήταν ένας σκύλος
που τριγυρνούσε σαν ψύλλος
με κόκκινα γυαλιά
όλοι τον υποδέχονταν σαν βασιλιά
ετούτος ο τυχερός σκύλος.
Ήταν ένας ποντικός
που ήταν όλων ο αρχηγός
και τον καμάρωναν μα τα ‘κανε σαλάτα
γιατί έσπασε τα ιερά τα πιάτα
κι έφυγε σαν αετός.
Ήταν ένας μεθυσμένος
που παραπατούσε ζαλισμένος
πήγε στο δρομάκι
και πάτησε ένα γατάκι
ο γέρο – μεθυσμένος.
Έτρωγα μαλλί της γριάς
και με ρωτούσε ένας μαλλιάς :
«Πάμε να παίξουμε ποδοσφαιράκι;
Έλα μην κάνεις σαν κοριτσάκι.
Όλο με νικάς, μάλλον σου δίνει τύχη το μαλλί της γριάς».
Οι άνθρωποι πάντοτε ταξίδευαν. Άλλαζαν τόπο κατοικίας είτε από επιλογή είτε από ανάγκη. Στα χρόνια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας πολλοί κάτοικοι της αναζήτησαν καλύτερη τύχη σε άλλα μέρη. Κυρίως στην Ιταλία στη δυτική Ευρώπη, τη Ρωσία και την Αίγυπτο.
Μορφωμένοι βυζαντινοί και αριστοκράτες διέφυγαν στην Ιταλία την εποχή της Αναγέννησης. Τότε δηλαδή που οι γνώσεις τους ήταν περιζήτητες.
Σε άλλες στιγμές οι πολεμικές συγκρούσεις δημιουργούσαν κύματα προσφύγων. Ένα παράδειγμα μας δίνουν εκείνοι οι ροδίτες που αποφάσισαν να ακολουθήσουν τους αφέντες τους, τους Ιωαννίτες ιππότες όταν αυτοί έχασαν το νησί από τον Οθωμανικό στρατό. Ιππότες και Ροδίτες ταξίδεψαν για τη Μάλτα όπου εγκαταστάθηκαν μόνιμα.
Ένας ακόμη λόγος μετανάστευσης ήταν το εμπόριο και η ναυτιλία. Όσο αυτά αναπτύσσονταν τόσο μεγάλωνε η ανάγκη για αντιπροσώπους στις ξένες πόλεις.
Για να μπορέσουν να κάνουν τη δουλειά τους καλά, οι αντιπρόσωποι θα έπρεπε να γνωρίζουν τη γλώσσα, τις συνήθειες, τις αγορές και τους ανθρώπους. Όλα αυτά σήμαιναν μια σχετικά μόνιμη εγκατάσταση στον ξένο τόπο. Με τον τρόπο αυτό στα μεγάλα εμπορικά κέντρα της Ευρώπης δημιουργήθηκαν οργανωμένες ελληνικές κοινότητες. Τις κοινότητες αυτές τις λέμε παροικίες.
Οι Έλληνες των παροικιών βοήθησαν πολύ στην ανάπτυξη των ελληνικών σχολείων στην Οθωμανική αυτοκρατορία και στη μεταφορά των νέων γνώσεων και των νέων ιδεών του διαφωτισμού.
Πολλοί Έλληνες κατοίκησαν σε πόλεις που βρίσκονταν κατά μήκος των εμπορικών δρόμων που διέσχιζαν τη Βαλκανική και την Ευρώπη.
Χάρτης των εμπορικών δρόμων και των σημαντικών ελληνικών παροικιών
Πού εγκαταστάθηκαν:
1.Έλληνες από τον Πόντο μετακινήθηκαν στον Καύκασο και την Κριμαία ιδρύοντας παροικίες, με γνωστότερη την Οδησσό.
Οδησσός 19ος αιώνας
2.Οι Έλληνες από τη Μακεδονία εγκαταστάθηκαν κυρίως στη Βιέννη, την Τεργέστη, τη Σερβία και την Ουγγαρία, όπου ασχολήθηκαν με το εμπόριο βαμβακερών, δερμάτων, χαλιών και άλλων ειδών.
ΤΕΡΓΕΣΤΗ
3. Έλληνες, που εγκαταστάθηκαν στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες, τη Βλαχία και τη Μολδαβία, περιοχές που κυβερνούσαν Φαναριώτες ηγεμόνες.
ΠΑΡΑΔΟΥΝΑΒΙΕΣ ΗΓΕΜΟΝΙΕΣ
Παραδουνάβιες ηγεμονίες ονομάζονταν οι ανατολικές βαλκανικές χώρες δίπλα στον ποταμό Δούναβη, η Μολδαβία και η Βλαχία, που αποτελούσαν τότε τμήματα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Οι παραδουνάβιες αυτές χώρες αποτελούσαν για τους Έλληνες τόπους φιλόξενους στους οποίους μετανάστευαν και εγκαθίσταντο μόνιμα ως λόγιοι, κληρικοί, έμποροι.
Έτσι μαζί μ΄ αυτούς ξαπλωνόταν και ο ελληνικός πολιτισμός σ΄ αυτές με την υποστήριξη και των Φαναριωτών Ηγεμόνων
Οι παραδουνάβιες ηγεμονίες αποτελούσαν κυρίως καταφύγιο όλων των καταδιωγμένων από τους Οθωμανούς Ελλήνων και τούτο για ένα σπουδαίο λόγο. Σύμφωνα με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου (1812) η Τουρκία δεν είχε το δικαίωμα μεταφοράς στρατού στις χώρες αυτές χωρίς προηγούμενη άδεια της Ρωσίας. Οποιαδήποτε παραβίαση αυτού του όρου θα προκαλούσε Ρωσοτουρκικό πόλεμο.
Νικόλαος Μαυροκορδάτος. Ο πρώτος Έλληνας που έγινε ηγεμόνας της Μολδοβλαχίας το 1709
Διάβασε την παρακάτω πηγή. Ποιο γεγονός περιγράφει ;
«Θέλοντας λοιπόν και ο αχρείος σουλτάνος να κάνει, σαν βασιλιάς της Κωνσταντινούπολης, ό,τι έκαναν οι χριστιανοί αυτοκράτορες, προσκάλεσε τον πατριάρχη να καθίσει, να φάει και να συζητήσει μαζί του.
Μόλις εκείνος έφτασε στο παλάτι του, τον δέχτηκε με μεγάλη τιμή, συζήτησε μαζί του πολλή ώρα και του έδωσε αμέτρητες υποσχέσεις. Όταν ήρθε η ώρα να φύγει, ο σουλτάνος έβγαλε μια πολύτιμη ποιμαντορική ράβδο και τον παρακάλεσε να τη δεχτεί σαν δώρο. Ύστερα, θέλοντας και μη, ο πατριάρχης κατέβηκε μαζί του στην αυλή, όπου τον ανέβασε σε ένα άλογο που περίμενε έτοιμο και έδωσε εντολή στους άρχοντες της Αυλής του να τον συνοδέψουν με όλες τις τιμές. Πραγματικά οι αυλικοί, άλλοι μπροστά και άλλοι πίσω από τον πατριάρχη, τον συνόδεψαν μέχρι το σεπτό Αποστολείο, το οποίο είχε παραχωρήσει ο σουλτάνος για πατριαρχείο.
Ο ασεβέστατος και εξολοθρευτής των χριστιανών σουλτάνος, πονηρός και πανούργος σαν αλεπού, δεν τα έκανε όλα αυτά από ευλάβεια ή από καλοσύνη, αλλά για να ακούσουν οι χριστιανοί τις υποσχέσεις του και να έρθουν να κατοικήσουν στην Κωνσταντινούπολη η οποία είχε ερημωθεί από το μακρόχρονο πόλεμο και προπάντων μετά την κατάληψη της από τους Τούρκους.
Έδωσε επίσης στον πατριάρχη ορισμένα γραπτά διατάγματα με τη σουλτανική σφραγίδα και την υπογραφή του, ούτως ώστε κανένας να μην τον ενοχλεί ή να του φέρνει αντιρρήσεις. Με τα διατάγματα αυτά ο πατριάρχης θα έμενε για πάντα ανενόχλητος, αφορολόγητος και ασφαλισμένος από κάθε κίνδυνο, τόσο ο ίδιος όσο και οι διάδοχοί του, καθώς και οι υπόλοιποι ιερείς που βρίσκονταν κάτω από την εξουσία του»
Αποσπάσματα από το Χρονικό της Άλωσης του Γ. Φραντζή
Η κατάκτηση του βυζαντινού κράτους από τους Οθωμανούς, το 1453, ήρθε ως φυσική συνέπεια της παρακμής του.
Μέσα σε δυο αιώνες όλα τα εδάφη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας είχαν κατακτηθεί.
Μόνο τα Ιόνια νησιά, με εξαίρεση την Λευκάδα για κάποια διαστήματα, δεν πέρασαν ποτέ στην οθωμανική εξουσία, αλλά βρίσκονταν κάτω από την κατοχή των Βενετών (μέχρι το 1797), και αργότερα των Γάλλων και των Άγγλων.
Ο Πατριάρχης, εκτός από θρησκευτικός ηγέτης, ήταν και εκπρόσωπος του ρουμ μιλλέτ, των υπόδουλων δηλαδή Ορθόδοξων Χριστιανών και λογοδοτούσε στο Σουλτάνο για τις πράξεις τους. Έτσι, κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας η Εκκλησία δεν είχε μόνο θρησκευτικά καθήκοντα αλλά αποφάσιζε και για πολλές υποθέσεις, όπως π.χ. για τις κληρονομιές. Παράλληλα, ο Πατριάρχης είχε τη δυνατότητα να ιδρύει σχολεία και να επιβάλλει ειδική φορολογία στους πιστούς.
Κάποιοι ορθόδοξοι κληρικοί αντιμετώπιζαν την τουρκική κατάκτηση ως θεραπεία σταλμένη από τον Θεό για τα σφάλματα των Βυζαντινών αυτοκρατόρων και του βυζαντινού λαού. Ωστόσο, υπήρχαν ιεράρχες, όπως ο Πατριάρχης Νεόφυτος ο Β’, που είχαν επηρεασθεί από τις ευρωπαϊκές ιδέες και αμφισβητούσαν την υποταγή στους Τούρκους.
Οι Φαναριώτες , Έλληνες από παλιές αρχοντικές οικογένειες που κατοικούσαν στη συνοικία Φανάρι της Κωνσταντινούπολης, σπούδαζαν στη Δυτική Ευρώπη, γνώριζαν ξένες γλώσσες και καταλάμβαναν υψηλές θέσεις στο οθωμανικό κράτος.
Οι Φαναριώτες, όπως και οι ιεράρχες, ήταν απόλυτα εξαρτημένοι από τις διαθέσεις του κάθε Σουλτάνου.
Από το 18ο αιώνα διορίζονταν από το σουλτάνο ηγεμόνες, στις Παραδουνάβιες ηγεμονίες (σημερινή Ρουμανία).
Οι προεστοί ή κοτζαμπάσηδες ή δημογέροντες ήταν τοπικοί άρχοντες σε κάθε χωριό, υπεύθυνοι
Έλληνας προεστός του 18ου αιώνα με την επίσημη στολή του, Αθήνα, Γεννάδειος Βιβλιοθήκη
για τη συγκέντρωση των φόρων. Υπολόγιζαν τον φόρο που αναλογούσε σε κάθε κάτοικο.Πολλοί από αυτούς απέκτησαν μεγάλη περιουσία και πολιτική δύναμη.
«Οι κοτζαμπάσηδες ήταν χωρισμένοι σε δύο παρατάξεις και καθεμιά ακολουθούσε και υπηρετούσε αντίστοιχη τουρκική παράταξη. Κάθε παράταξη ήθελε να έχει την εξουσία, για να διοικεί τον τόπο και να πλουτίζει. Και η μια και η άλλη παράταξη ξόδευαν και όποια έβγαινε έπειτα νικήτρια και είχε πασά δικό της, όλα τα έξοδα τα φόρτωνε στους ραγιάδες»
Φωτάκου, Απομνημονεύματα περί της Ελληνικής Επανάστασης
Λεξιλόγιο
Φανάρι :συνοικία της Κωνσταντινούπολης, που βρίσκεται η έδρα του Οικουμενικού
Φανάρι : συνοικία της Κωνσταντινούπολης
Πατριαρχείου.
Ραγιάς : ο χριστιανός υπήκοος του σουλτάνου. Αραβικής προέλευσης λέξη (ράγι=κοπάδι) που χρησιμοποιούσαν οι Οθωμανοί για τους μη μουσουλμάνους κατοίκους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η σημασία της λέξης ήταν περιφρονητική και είχε την έννοια του σκλάβου.
Μετά το 1204 μ.Χ. όπου οι Σταυροφόροι κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη, οι Βενετοί και οι σύμμαχοί τους, κατέκτησαν σημαντικά σημεία της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Τότε ξεκινάει η χρονική περίοδος της Λατινικής κυριαρχίας ή ενετοκρατίας.
Τέλος της θεωρείται το 1566 μ.Χ., όταν πια κυριάρχησαν παντού στην περιοχή οι Οθωμανοί και καταλύθηκαν τα ενετικά κράτη, που είχαν συσταθεί στον ελληνικό χώρο, δηλαδή μία περίοδος 3,5 αιώνων.
Η Κρήτη έπεσε στα χέρια των Οθωμανών το 1669, ενώ τα Επτάνησα έμειναν στην κυριαρχία των Βενετών για εκατό χρόνια ακόμα, οπότε πέρασαν διαδοχικά στα χέρια όλων των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής.
Κοινωνικές τάξεις στην Κρήτη την εποχή της Βενετοκρατίας
Το κάστρο που έχτισαν οι Βενετοί στο Ηράκλειο
1. Στην ανώτατη κοινωνική βαθμίδα ανήκαν οι ευγενείς οι Βενετοί ευγενείς και φεουδάρχες (φεουδάρχες = μεγαλογαιοκτήμονες, φέουδο = μεγάλη έκταση γης). Οι ευγενείς ήταν καθολικοί, άποικοι, είχαν πλήρη πολιτικά δικαιώματα και κατείχαν τα μεγαλύτερα φέουδα.
2. Αριστοκράτες δεύτερης κατηγορίας ήταν οι Κρητικοί ευγενείς απόγονοι της παλιάς ελληνικής αριστοκρατίας.
3. Οι κάτοικοι των πόλεων, όσοι δεν ήταν ευγενείς, ονομάζονταν πολίτες ή αστοί. Η τάξη αυτή απαρτίζονταν από δημόσιους υπαλλήλους και ελεύθερους επαγγελματίες.
4. Στην κατώτερη κοινωνική βαθμίδα ανήκε ο λαός των πόλεων και της υπαίθρου. Οι χωρικοί δούλευαν στα κτήματα του δημοσίου ή των ιδιωτών, κατέβαλλαν φόρους και ήταν υποχρεωμένοι σε αγγαρείες. Η πιο βαριά αγγαρεία ήταν στις γαλέρες. Πολλές φορές σε όσους έπεφτε αυτή η αγγαρεία αναγκάζονταν για να την αποφύγουν να τρέπονται σε φυγή στα βουνά ή να πουλούν την περιουσία τους για να πληρώσουν αντικαταστάτες.
Τέχνη
Στην επίσκεψή μας στο Βυζαντινό μουσείο θα έχουμε τη δυνατότητα να διακρίνουμε τις επιρροές της
Άγιος Γεώργιος, 1746, Ζάκυνθος, έργο του Ζακυνθινού ιερέα Νικολάου Καντούνη
αναγέννησης και της δυτικής τέχνης στη βυζαντινή τέχνη. Να παρατηρήσουμε τα ιταλοκρητικά έργα, θρησκευτικές εικόνες που έφτιαχναν κρητικοί αγιογράφοι επηρεασμένοι από τη δυτική τέχνη.
Να δούμε επίσης, ότι πολλοί κρητικοί αγιογράφοι κατέφυγαν στα Επτάνησα μετά την κατάκτηση της Κρήτης από τους Οθωμανούς και να παρατηρήσουμε την εξέλιξη της αγιογραφίας με ακόμα πιο έντονες ιταλικές επιρροές που ξεπερνούσαν τις φόρμες της βυζαντινής τέχνης.
02-12-2021
