Etiam pulvinar consectetur dolor sed malesuada. Ut convallis
euismod dolor nec pretium. Nunc ut tristique massa.
Nam sodales mi vitae dolor ullamcorper et vulputate enim accumsan.
Morbi orci magna, tincidunt vitae molestie nec, molestie at mi. Nulla nulla lorem,
suscipit in posuere in, interdum non magna.
Ξημερώνοντας τ’ Αγιαννιού, με την αύριο των Φώτων, λάβαμε τη διαταγή να κινήσουμε πάλι μπροστά, για τα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σκόλες. Έπρεπε, λέει, να πιάσουμε τις γραμμές που κρατούσανε ως τότε οι Αρτινοί από Χειμάρρα ως Τεπελένι. Λόγω που εκείνοι πολεμούσανε απ’ την πρώτη μέρα, συνέχεια, κι είχαν μείνει σχεδόν οι μισοί και δεν αντέχανε άλλο. Νύχτα πάνω στη νύχτα βαδίζαμε ασταμάτητα, ένας πίσω απ’ τον άλλο, ίδια τυφλοί. Με κόπο ξεκολλώντας το ποδάρι από τη λάσπη, όπου φορές εκαταβούλιαζε ίσαμε το γόνατο. Επειδή το πιο συχνά ψιχάλιζε στους δρόμους έξω, καθώς μες στην ψυχή μας. Και τις λίγες φορές όπου κάναμε στάση να ξεκουραστούμε, μήτε που αλλάζαμε κουβέντα, μονάχα σοβαροί και αμίλητοι, φέγγοντας μ’ ένα μικρό δαδί, μία-μία εμοιραζόμασταν τη σταφίδα. Ή φορές πάλι, αν ήταν βολετό, λύναμε βιαστικά τα ρούχα και ξυνόμασταν με λύσσα ώρες πολλές, όσο να τρέξουν τα αίματα. Τι μας είχε ανέβει η ψείρα ως το λαιμό, κι ήταν αυτό πιο κι απ’ την κούραση ανυπόφερτο. Τέλος, κάποτε ακουγότανε στα σκοτεινά η σφυρίχτρα, σημάδι ότι κινούσαμε, και πάλι σαν τα ζα τραβούσαμε μπροστά να κερδίσουμε δρόμο, πριχού ξημερώσει και μας βάλουνε στόχο τ’ αερόπλανα. Επειδή ο Θεός δεν κάτεχε από στόχους ή τέτοια, κι όπως το ’χε συνήθειο του, στην ίδια πάντοτε ώρα ξημέρωνε το φως. Κι ότι ήμασταν σιμά πολύ στα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σκόλες, μήτε αρρώστους και γερούς, μήπτε φτωχούς και πλούσιους, το καταλαβαίναμε. Γιατί κι ο βρόντος πέρα, κάτι σαν καταιγίδα πίσω απ’ τα βουνά, δυνάμωνε ολοένα […] Ύστερα και γιατί, ολοένα πιο συχνά, τύχαινε τώρα ν’ απαντούμε, απ’ τ’ άλλο μέρος να ’ρχονται, οι αργές οι συνοδείες με τους λαβωμένους. Όπου απιθώνανε χάμου τα φορεία οι νοσοκόμοι, με τον κόκκινο σταυρό στο περιβραχιόνιο, φτύνοντας μέσα στις παλάμες, και το μάτι τους άγριο για τσιγάρο. Κι όπου κατόπι σαν ακούγανε για πού τραβούσαμε, κουνούσαν το κεφάλι, αρχινώντας ιστορίες για σημεία και τέρατα. Όμως εμείς το μόνο που προσέχαμε ήταν εκείνες οι φωνές μέσα στα σκοτεινά, που ανέβαιναν, καυτές ακόμη από την πίσσα του βυθού ή το θειάφι. «Όι όι, μάνα μου», «όι όι, μάνα μου», και κάποτε, πιο σπάνια, ένα πνιχτό μουσούνισμα, ίδιο ροχαλητό, που ’λεγαν, όσοι ξέρανε, είναι αυτός ο ρόγχος του θανάτου. Ήταν φορές που εσέρνανε μαζί τους κι αιχμαλώτους, μόλις πιασμένους λίγες ώρες πριν, στα ξαφνικά γιουρούσια που κάναν τα περίπολα. Βρωμούσανε κρασί τα χνώτα τους, κι οι τσέπες τους γιομάτες κονσέρβα ή σοκολάτες. Όμως εμείς δεν είχαμε, ότι κομμένα τα γιοφύρια πίσω μας, και τα λίγα μουλάρια μας κι εκείνα ανήμπορα μέσα στο χιόνι και στη γλιστράδα της λασπουριάς. Τέλος, κάποια φορά, φανήκανε μακριά οι καπνοί που ανέβαιναν μεριές μεριές, κι οι πρώτες στον ορίζοντα κόκκινες, λαμπερές φωτοβολίδες.
Η Disneyland λίγο έξω απ’ το Παρίσι είναι μαγική. Η πρόσβαση είναι πολύ εύκολη αφού το αεροδρόμιο Carles de Gaulle απέχει μόλις 15 λεπτά, ενώ από την πόλη αναχωρούν συνεχώς τρένα, μετρό, που οδηγούν έξω από το πάρκο.
Εδώ, το 60% των θεαμάτων πραγματοποιούνται σε κλειστό χώρο, ενώ το Πάρκο περιλαμβάνει 5 φανταστικές χώρες (Lands) που εκτείνονται γύρω από το Κάστρο της Ωραίας Κοιμωμένης, τις Main Street, U.S.A., Frontierland, Adventureland, Fantasyland και Discoveryland.
Σε κάθε χώρα (Land), ο επισκέπτης μπορεί να βρει εστιατόρια, καταστήματα, μερικές φορές ακόμα και θέατρα, και, φυσικά, θεάματα για όλους.
Μπες στο επίσημο σάιτ της Eurodisney και δες όποιο μέρος του τεράστιου πάρκου θες(χρειάζεται QuickTime Player)
Ο επισκέπτης αν έχει τα μάτια και τα αυτιά του ανοιχτά, τότε δεν θα του ξεφύγουν ορισμένες λεπτομέρειες και θα αντιληφθούν τις πολυάριθμες εκπλήξεις που του επιφυλάσσουν οι δρόμοι του Πάρκου Disneyland. Βιώνει τη μαγεία του κινηματογράφου και των κινουμένων σχεδίων!
Κατασκευασμένο έτσι ώστε να θυμίζει ένα πραγματικό στούντιο γυρισμάτων κινηματογραφικών ταινιών, το Πάρκο Walt Disney Studios περιλαμβάνει 4 ζώνες παραγωγής και προσφέρει τη δυνατότητα στους επισκέπτες να ανακαλύψουν τη μαγεία του κινηματογράφου. Να ρίξουν κλεφτές ματιές στα παρασκήνια, να εξερευνήσουν όσα κρύβονται πίσω από τα ντεκόρ των ταινιών, των κινουμένων σχεδίων και των τηλεοπτικών εκπομπών… ακόμα και να περάσουν απ’ την άλλη πλευρά της οθόνης!
Μπορούν να χαλαρώσουν και να διασκεδάσουν με ποικίλες δραστηριότητες μέσα στο Disney Village!
Βρίσκεται σε ιδανική τοποθεσία, ανάμεσα στο Πάρκο Disneyland, το Πάρκο Walt Disney Studios και τα ξενοδοχεία Disney κι αποτελεί ένα μοναδικό χώρο διασκέδασης, όπου μπορεί κάποιος να κάνει πολλές δραστηριότητες, τόσο πρωινές όσο και βραδινές.
Η Disneyland του Παρισιού, η οποία γιόρτασε την 20η της επέτειο το 2012, θεωρείται ο νούμερο ένα τουριστικός προορισμός της Ευρώπης. Παρόλο που στην αρχή αντιμετώπιζε προβλήματα λογω μικρής διέλευσης κόσμου, η άνοδός της ήταν εκρηκτική και πλέον φιλοξενεί πέντε θεματικά μέρη, με συνολικά 49 αξιοθέατα.
Πέρυσι, μάλιστα, είχε 16 εκατομμύρια επισκέπτες – αριθμό ρεκόρ που το έκανε να ανταγωνίζεται τους επισκέπτες του Πύργου του Άιφελ και του Λούβρου.
Σε απόσταση 8.732 χλμ. από το σχολείο μας και λίγα χιλιόμετρα μακριά από τη Βεγγάλη της Ινδίας,βορειοδυτικά του Ποντιτσέρι, σε οκτώ χιλιόμετρα απόσταση βρίσκεται η Οροβίλ (Auroville) ή «πόλη της Αυγής».
Σχεδιάστηκε το 1968 από τον Γάλλο αρχιτέκτονα Ροζέ Ανζέ, σαν ο ουτοπικός παράδεισος που εμπνεύστηκαν ο Σρι Αρουμπίντο, διάσημος Ινδός ποιητής, φιλόσοφος και επαναστάτης του 20ου αιώνα και η συνεργάτιδα του Μίρα Αλφάσα, Γαλλίδα ζωγράφος και οπαδός του μυστικισμού, που έμεινε γνωστή στην Ινδία με το όνομα «Μητέρα». Μία πόλη χωρίς φυλετικές, θρησκευτικές, πολιτικές ή εθνολογικές διακρίσεις.
Για τους απ’ έξω, η Οροβίλ μοιάζει λίγο αποστειρωμένη, έτσι όπως έχει χτιστεί χωμένη μέσα στο πράσινο, με διάσπαρτα κτίρια – φουτουριστικής(μοντέρνας) συνήθως αρχιτεκτονικής – και με εκείνο το χρυσό, διαστημικής αισθητικής, μνημείο που είναι και το σύμβολό της(Matrimandir)
Οι άνθρωποι εδώ αισθάνονται καλά με την επιλογή τους να ζήσουν εδώ. Έχουν πνευματικές αναζητήσεις – αυτό έκανε τους περισσότερους να αφήσουν τις κανονικές ζωές τους – είναι επικοινωνιακοί και τους αρέσει να φιλοσοφούν. Δεν έχουν άγχος αν και όλοι έχουν μια δουλειά να κάνουν. Δεν τους απασχολούν τα χρήματα. Το κόστος ζωής είναι ελάχιστο και οι μισθοί συμβολικοί για τα δικά μας δεδομένα (80-90 ευρώ). Με αυτά τα χρήματα μπορούν να έχουν στέγη – που κατά βάση είναι δωρεάν για τους μόνιμους κατοίκους – φαγητό (από την ηλιακή κουζίνα) και ψώνια από το σουπερμάρκετ, στο οποίο δίνουν 35 ευρώ το μήνα και προμηθεύονται ό,τι θέλουν.
Περιήγηση στην Όροβιλ
Για να γίνεις κάτοικος στην Οροβίλ, πρέπει να συντηρήσεις τον εαυτό σου για έξι μήνες με ένα χρόνο. Να πληρώνεις το νοίκι σε έναν από τους ξενώνες και μετά – εφόσον επιθυμείς και σε αποδεχτεί η επιτροπή – μπορείς να γίνεις μόνιμος κάτοικος. Στη συνέχεια, μπορείς να επιλέξεις πού θα μείνεις – εκεί παίζει ρόλο το κόστος – και τι ζωή θα κάνεις, μια και μπορείς να έχεις μία Ινδή υπηρέτρια, για παράδειγμα, και να ψωνίζεις απ’ έξω.
Η Οροβίλ είναι ένα πείραμα προς μία κοινωνία της «επόμενης» εποχής. Ακούγεται φιλόδοξο, ίσως και ματαιόδοξο πάντως οι άνθρωποι εδώ πιστεύουν σ’ αυτό. Παράγουν έργο σε ερευνητικό, επιστημονικό και πολιτισμικό επίπεδο, φροντίζουν το περιβάλλον τους (η ηλιακή ενέργεια παίζει σημαντικό ρόλο εδώ) και στον ελεύθερο χρόνο τους παρακολουθούν θέατρο και χορό, εξασκούν γιόγκα και διαλογισμό και ζουν όπως όλοι μας, εφόσον το επιθυμούν. Τα ναρκωτικά απαγορεύονται αυστηρά.
Ο πρώτος Έλληνας αναμένεται να γίνει κάτοικος εκεί, σύντομα. Από τους 1900 Οροβίλιαν, οι 700 είναι Ινδοί, 250 Γάλλοι και ακολουθούν Γερμανοί, Αμερικανοί αλλά και Ασιάτες, άνθρωποι από 40 χώρες συνολικά.
Το Νοσοκομείο «Κοργιαλένειο-Μπενάκειο – Ε.Ε.Σ» βρίσκεται στους Αμπελόκηπους, μια περιοχή όπου κατά την ίδρυση του αποτελούσε χώρο εγκατάστασης του προσφυγικού πληθυσμού του ελληνισμού του Πόντου και της Μικράς Ασίας.
Οι εργασίες ανέγερσής του ξεκινούν στις 27 Απριλίου 1927, με υπεύθυνο αρχιτέκτονα τον Γερμανό Beusel, και τίθεται σε λειτουργία στις 15 Δεκεμβρίου 1930.
Η αρχιτεκτονική του Νοσοκομείου πληρεί τις τελευταίες εξελίξεις και απαιτήσεις της νοσοκομειακής αρχιτεκτονικής της εποχής. Η αρχική δυναμικότητα ήταν 185 κλίνες. Αργότερα ,τις δεκαετίες του ‘50 και του ‘80, αυξάνεται η δυναμικότητα του λόγω των συνεχών κτιριακών επεκτάσεων . Η μορφή που έχει σήμερα το νοσοκομείο ολοκληρώθηκε το 1978, με την ανέγερση εννιαόροφης πτέρυγας.
Το Νοσοκομείο έχει 24ωρη γενική εφημερία κάθε τέσσερις ημέρες , μαζί με τα νοσοκομεία «Ιπποκράτειο», «Αμαλία Φλέμινγκ» και «Παμμακάριστο», ενώ τις ημέρες της μη γενικής εφημερίας λειτουργούν με προγραμματισμένα ραντεβού τα τακτικά πρωινά ιατρεία και από τον Μάρτιο του 2002 τα απογευματινά ιατρεία, στα πλαίσια της ολοήμερης λειτουργίας του Νοσοκομείου.
05-11-2022
