Η Α΄ Εθνοσυνέλευση έγινε το 1821. Η Β΄ Εθνοσυνέλευση πραγματοποιήθηκε το 1823. Γιατί χρειάστηκε να περάσουν τέσσερα χρόνια για να γίνει η Γ΄ Εθνοσυνέλευση;
Η Γ΄ Εθνοσυνέλευση είχε οριστεί να γίνει το 1824 αλλά λόγω των πολεμικών επιχειρήσεων αναβλήθηκε.
Μάλιστα, ξεκίνησε το 1826 στην Επίδαυρο, αλλά σταμάτησε τις εργασίες της λόγω της πτώσης του Μεσολογγίου και συνεχίστηκε το 1827 στην Τροιζήνα.
Χάρτης της ανατολικής Πελοποννήσου. Διακρίνεται η Επίδαυρος, το Ναύπλιο και η Τροιζήνα.
Στη Γ΄ Εθνοσυνέλευση ψηφίζεται νέο πιο δημοκρατικό σύνταγμα και εκλέγεται κυβερνήτης της χώρας ο Ιωάννης Καποδίστριας. Επίσης, εκλέγονται αρχηγοί του στρατού και του στόλου οι Άγγλοι Τσωρτς και Κόχραν.
Ποιος ήταν όμως ο Ιωάννης Καποδίστριας ;
Θυμόμαστε : Ο Ιωάννης Καποδίστριας ήταν ευγενής από την Κέρκυρα που μπήκε στη διπλωματική υπηρεσία του Τσάρου και αναδείχτηκε υπουργός εξωτερικών της Ρωσίας. Αρνήθηκε την πρόταση που του έκαναν οι Φιλικοί να γίνει αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας διότι θεωρούσε ότι δεν ήταν ακόμα ώριμες οι συνθήκες για την ελληνική επανάσταση.
Αυτές οι αποφάσεις αντανακλούν την αδυναμία των ηγετικών επαναστατικών ομάδων να αναλάβουν τη διακυβέρνηση του νέου κράτους.
Μελέτησε την απόφαση της Γ΄ Εθνοσυνέλευσης.
1.Ποια επιχειρήματα στηρίζουν την εκλογή του Καποδίστρια ως κυβερνήτη; Για ποιους λόγους δηλαδή, οι ηγετικές ομάδες της επανάστασης αναγνωρίζουν σε αυτό το κείμενο ότι δεν μπορούν να αναλάβουν οι ίδιες τη διακυβέρνηση ;
2. Για πόσα χρόνια εκλέγεται κυβερνήτης ο Καποδίστριας ;
3. Ποιος θα κυβερνά μέχρι να φτάσει ο Καποδίστριας στην Ελλάδα ;
4. Ποιες μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις ευνοούνται κατά τη γνώμη σου από αυτή την απόφαση ; Γιατί ;
Πολιορκία της Ακρόπολης : Ο Κιουταχής κατευθύνεται στην Αθήνα (1826) την οποία την κυριεύει όλη εκτός από
την Ακρόπολη.
Την Ακρόπολη την υπερασπίζεται αποτελεσματικά ο Γκούρας με τη φρουρά.
Οι Έλληνες έπρεπε πάση θυσία να κρατήσουν ελεύθερη την Ακρόπολη για να διατηρήσουν την επανάσταση στη Στερεά Ελλάδα.
– Οι μάχες του Καραϊσκάκη : Η αρχιστρατηγία στη Στερεά ανατίθεται στο Γεώργιο Καραϊσκάκη.
Αποφασίζει πως πρέπει να κόψει τον ανεφοδιασμό του Κιουταχή από τη Θεσσαλία.
Πιστεύει πως με αυτόν τον τρόπο θα τον αναγκάσει να υποχωρήσει. Νικάει τους Οθωμανούς σε δύο μάχες, στο Δίστομο και την Αράχοβα και κατευθύνεται προς την Αττική στην οποία στήνει στρατόπεδο στο Κερατσίνι (1827).
– Η μάχη του Φαλήρου : Η κυβέρνηση διορίζει δύο Άγγλους στρατιωτικούς, τους Τσωρτς και Κόχραν, αρχηγούς του στρατού και του στόλου αντίστοιχα.
Οι δύο Άγγλοι αποφασίζουν κατά μέτωπο επίθεση στον Κιουταχή για να απελευθερώσουν την Ακρόπολη, παρά τις αντιρρήσεις του Καραϊσκάκη.
Την παραμονή της μάχης, και ενώ ο Καραϊσκάκης είχε δώσει εντολή να μην εμπλακούν σε αψιμαχίες με τους Τούρκους, ένα μικροεπεισόδιο παίρνει διαστάσεις μάχης και ο Καραϊσκάκης σκοτώνεται.
Το αποτέλεσμα της μάχης του Φαλήρου που ακολούθησε ήταν καταστροφικό για την ελληνική πλευρά. Πολλοί από τους οπλαρχηγούς χάνουν τη ζωή τους και η φρουρά της Ακρόπολης αναγκάζεται να συνθηκολογήσει (1827).
Ο θάνατος του Καραϊσκάκη παραμένει ένα άλυτο ιστορικό μυστήριο. Κάποιοι ιστορικοί ισχυρίζονται ότι η σφαίρα που τον τραυμάτισε θανάσιμα προήλθε από το τουρκικό στρατόπεδο, κάποιοι άλλοι όμως ισχυρίζονται ότι προήλθε από το ελληνικό στρατόπεδο. Η αντιπαράθεση γύρω από αυτό το γεγονός και η ιστορική αναζήτηση συνεχίζεται καθώς δεν υπάρχουν αποδείξεις που μπορούν να τεκμηριώσουν τη μια ή την άλλη εκδοχή.
Το 1821, οι Μεγάλες Δυνάμεις ακολουθώντας τη γραμμή της Ιερής Συμμαχίας καταδικάζουν την επανάσταση. Ήταν η εποχή που η Ιερή Συμμαχία καταδίκαζε κάθε επαναστατικό κίνημα.
(Ιερή Συμμαχία : Το 1815, οι Μεγάλες Δυνάμεις της Ευρώπης θα συγκροτήσουν την Ιερή Συμμαχία, με σκοπό να καταστείλουν κάθε φιλελεύθερη επανάσταση ή κίνημα στην Ευρώπη. Συμμετείχαν, η Ρωσία, η Αυστρία, η Πρωσία και αργότερα, η Αγγλία και η Γαλλία)
Μετά το 1823, αλλάζουν σιγά – σιγά στάση για να εξυπηρετήσουν καλύτερα τα δικά τους συμφέροντα στην περιοχή. Ας μην ξεχνάμε και τα δάνεια που έδωσαν οι Άγγλοι στην ελληνική κυβέρνηση.
Τον Ιούλιο του 1827, υπογράφεται η Συνθήκη του Λονδίνου (Ιουλιανή συνθήκη) : Οι Μεγάλες Δυνάμεις αποφασίζουν ότι οι δυο εμπόλεμες πλευρές (Έλληνες και Οθωμανοί) υποχρεωτικά θα κάνουν ανακωχή και θα αρχίσουν διαπραγματεύσεις για αυτονομία της Ελλάδας. Οι Οθωμανοί δεν δέχονται τη συνθήκη.
Η αδιάλλακτη στάση τους οδηγεί στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου (1827) όπου οι στόλοι Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας νίκησαν και κατέστρεψαν τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο. Αμέσως μετά ξεκινάει Ρωσοτουρκικός πόλεμος που τελειώνει με ήττα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Αυτές οι εξελίξεις μετατόπισαν τη στάση των Μεγάλων Δυνάμεων που το 1830 με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου αποφασίζουν την ανεξαρτησία της Ελλάδας. Λίγο αργότερα ρυθμίζονται τα σύνορα του νέου ανεξάρτητου ελληνικού κράτους : περιλαμβάνουν την Πελοπόννησο, την Εύβοια, τις Κυκλάδες και τη Στερεά Ελλάδα μέχρι τη γραμμή Παγασητικού – Αμβρακικού.
Ναυμαχία Ναυαρίνου : τα γεγονότα
Ο συμμαχικός στόλος εισήλθε στην Πύλο την 8/20 Οκτωβρίου και άρχισε να παίρνει θέσεις μάχης.
Ο Κόδριγκτον, πάνω στο πλοίο του «Ασία» (84 πυροβόλα), έλαβε μήνυμα ότι «ο Ιμπραήμ δεν είχε δόσει την άδεια για να εισέλθει ο συμμαχικός στόλος στο λιμάνι», στο οποίο απάντησε ότι «δεν ήλθε για να λάβει διαταγές αλλά για να δώσει» και ότι «αν ριχτεί πυροβολισμός κατά του συμμαχικού στόλου θα καταστρέψει τον τουρκικό, και ότι δεν θα λυπηθεί αν του δοθεί αυτή η ευκαιρία.»
Μια βρετανική λέμβος με σημαία κήρυκος προσέγγισε ένα αιγυπτιακό πυρπολικό με σκοπό να του ζητήσει να απομακρυνθεί. Οι Αιγύπτιοι πυροβόλησαν πρώτοι και σκότωσαν αξιωματικό που επέβαινε στην λέμβο. Ακολούθησε ανταλλαγή πυροβολισμών και σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν περισσότεροι ναυτικοί μέσα στην λέμβο. Παρόμοιο επεισόδιο έγινε και σε άλλο σημείο. Από τον οθωμανικό στόλο ρίχτηκαν πυροβολισμοί και προς το πλοίο Sirene του Γάλλου ναυάρχου.. Ο Κόδριγκτον έστειλε τον Έλληνα πρωρέα Μιχαήλ να ζητήσει από τον Αιγύπτιο ναύαρχο να παραμείνει ουδέτερος. Αφού ο Μιχαήλ παρέδωσε το μήνυμα, ενώ επέστρεφε στη λέμβο δέχθηκε εν ψυχρώ πυροβολισμό από Τούρκο ναυτικό, ο οποίος διέκρινε ότι ο απεσταλμένος του Άγγλου ναυάρχου ήταν Έλληνας. Ο Δεριγνύ από την πλευρά του ζήτησε επίσης από την πλησίον του Αιγυπτιακή φρεγάτα να μην ανοίξει πυρ. Ωστόσο, η ένταση δεν ήταν δυνατόν πλέον να ελεγχθεί. Ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος, κρίνοντας ότι έχει υπεροχή άνοιξε πυρ κατά συμμαχικών πλοίων και η ναυμαχία άρχισε σε όλη τη διάταξη των πλοίων. Ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος υπερτερούσε αριθμητικά και ταυτόχρονα υποστηριζόταν από πυροβόλα των γύρω φρουρίων.
Σε κρίσιμη στιγμή της ναυμαχίας μπήκε στο λιμάνι ο Ρωσικός στόλος από οκτώ πλοία. Λεπτομερείς περιγραφές της μάχης αναφέρουν ότι τα πλοία ήταν τόσο κοντά μεταξύ τους, ώστε εμπλέκονταν τα ξάρτια τους οι δε ναύτες έβαλαν ακόμα και με πιστόλια. Μέχρι ώρα 5 το απόγευμα τα πλείστα των τουρκοαιγυπτιακών πλοίων είχαν καταστραφεί ή παραδοθεί. Οι απώλειες των Οθωμανών υπολογίζονταν σε 6.000 ενώ μόνο πάνω στην τουρκική και αιγυπτιακή ναυαρχίδα οι νεκροί και οι τραυματίες ήταν περίπου 1.000. Από τη συμμαχική πλευρά οι νεκροί και τραυματίες ήταν 654 άνδρες εκ των οποίων 272 Βρετανοί, 184 Γάλλοι και 198 Ρώσοι. Ο Δεριγνύ ανέφερε ότι «στην ιστορία δεν υπήρξε μεγαλύτερη καταστροφή στόλου». Στη διάρκεια της μάχης το «Ασία» είχε δεχτεί πάνω από 170 βολές και είχε πάθει ζημιές στην εξάρτησή του. Ο Κόδριγκτον δέχτημε μια βολή μουσκέτου που του τρύπησε το μανίκι στο ύψος του καρπού ενώ το ρολόι και το πανωφόρι του καταστράφηκαν από θραύσματα ξύλου.
Την επομένη ημέρα οι σύμμαχοι απαίτησαν από τον Ιμπραήμ, που στο μεταξύ είχε καταφύγει στα βουνά της Μεσσηνίας, να υψώσει λευκή σημαία σε όλα τα φρούρια με την απειλή ότι αν ριχτεί έστω και ένας πυροβολισμός θα θεωρηθεί ως κήρυξη πολέμου. Οι Οθωμανοί αποδέχτηκαν και υπεγράφη ανακωχή πάνω στην ναυαρχίδα του Κόδριγκτον. Είναι η τελευταία σημαντική ναυμαχία στην ιστορία που διεξήχθη εξ ολοκλήρου με ιστιοφόρα σκάφη. Επίσης ποτέ στην ιστορία του πολέμου των κανονιοφόρων ιστιοφόρων δεν βρέθηκαν τόσα πολλά πλοία,με τόσο μεγάλη δύναμη πυρός, συγκεντρωμένα σε ένα τόσο περιορισμένο χώρο.
Η δεύτερη πολιορκία του Μεσολογγίου κράτησε έναν ολόκληρο χρόνο. Στην αρχή οι πολιορκημένοι κατάφερναν να αντιμετωπίζουν τις επιθέσεις των Οθωμανών. Ο Μιαούλης κατάφερνε να σπάει τον αποκλεισμό από τη θάλασσα και να εφοδιάζει το Μεσολόγγι με τρόφιμα.
Το Δεκέμβριο του 1825 φτάνει στο Μεσολόγγι ο στόλος και ο στρατός του Ιμπραήμ. Η κατάσταση στο Μεσολόγγι έχει γίνει απελπιστική.
Οι Μεσολογγίτες μετά από τον στενό αποκλεισμό από τους Τουρκοαιγυπτίους, την αδυναμία της κυβέρνησης να βοηθήσει και την αποτυχία του Μιαούλη να σπάσει τον αποκλεισμό αποφασίζουν να επιχειρήσουν έξοδο ανάμεσα από το εχθρικό στρατόπεδο. Η έξοδος έγινε τον Απρίλιο του 1826. Ο αιφνιδιασμός που περίμεναν οι Μεσολογγίτες δεν πέτυχε γιατί οι Τουρκοαιγύπτιοι είχαν ενημερωθεί για την έξοδο.
Η θυσία του Μεσολογγίου, πλημμύρισε τους άλλους Έλληνες και τους Ευρωπαίους με αισθήματα θαυμασμού.
1η Φάση της πολιορκίας:
Από τον Απρίλιο ως το Δεκέμβριο του 1825 κράτησε η πρώτη φάση της πολιορκίας, και στο διάστημα αυτό οι Τούρκοι έφτασαν σε απόσταση μερικών δεκάδων μέτρων από το τείχος.
Μια ισχυρή επίθεση του Κιουταχή στις 21 Ιουλίου 1825 απέτυχε και τρεις μέρες αργότερα μια ελληνική νυκτερινή αντεπίθεση προκάλεσε σοβαρότατες απώλειες στο τουρκικό στρατόπεδο. Στο μεταξύ ελληνικά πλοία είχαν διασπάσει το θαλάσσιο αποκλεισμό και είχαν εφοδιάσει τους πολιορκουμένους με τροφές και πολεμοφόδια, ενώ στις αρχές Αυγούστου η άμυνα του Μεσολογγίου ενισχύθηκε με 1500 ακόμα άντρες. Μετά τις άκαρπες επιθέσεις του ο Κιουταχής αποσύρθηκε στις γύρω υπώρειες και κατά διαστήματα βομβάρδιζε την πόλη, χωρίς όμως την ασφυκτική πίεση των πρώτων μηνών.
2η Φάση της πολιορκίας:
Το Δεκέμβριο του 1825 άρχιζε η δεύτερη φάση της πολιορκίας όταν ο Ιμπραήμ έφτασε στο Μεσολόγγι με ισχυρή δύναμη (10.000 άνδρες), αποφασισμένος να το καταλάβει. Μετά την απόρριψη από τους πολιορκούμενους της πρότασής του για παράδοση, η πολιορκία έγινε στενότερη και από το Φεβρουάριο οι πολιορκούμενοι πιέζονταν από τις επιθέσεις των Αιγυπτίων και από την πείνα. Τα νησάκια της λιμνοθάλασσας, προπύργια του Μεσολογγίου, έπεσαν στα χέρια του εχθρού, εκτός από την Κλείσοβα, που η νίκη των Ελλήνων υπήρξε θριαμβευτική. Οι πολιορκούμενοι μάταια περίμεναν την ενίσχυσή τους από το Ναύπλιο, και η προσπάθεια του ελληνικού στόλου να λύσει την πολιορκία από τη θάλασσα αποδείχτηκε αδύνατη. Μόνη λύση μέσα σε αυτές τις συνθήκες, που διαρκώς χειροτέρευαν, απέμεινε η έξοδος.
Η ΕΞΟΔΟΣ
Οι πολιορκημένοι, απελπισμένοι πια, πήραν την οριστική απόφαση να επιχειρήσουν έξοδο τη νύχτα της 10ης Απριλίου προς την 11η, Κυριακή των Βαΐων, και ειδοποίησαν σχετικά τους Έλληνες του στρατοπέδου της Δερβέκιστας να προσπαθήσουν να φέρουν αντιπερισπασμό στους Τούρκους. Αποφάσισαν να σκοτώσουν όλους τους αιχμαλώτους, καθώς και τα γυναικόπαιδα για να μην πέσουν στα χέρια των Τούρκων. Ενώ η πρώτη απόφαση πραγματοποιήθηκε, τη δεύτερη απέτρεψε ο επίσκοπος Ρωγών Ιωσήφ. Οι ασθενείς και τραυματισμένοι μεταφέρθηκαν στα πιο οχυρά σπίτια και εκεί να πεθάνουν πολεμώντας. Το μεσημέρι της 10ης Απριλίου καταρτίστηκε το σχέδιο και το δειλινό άρχισαν όλοι να μαζεύονται στις προσδιορισμένες θέσεις. Κατά τις 6.30 ακούστηκε επάνω στο Ζυγό η ομοβροντία του ελληνικού επικουρικού σώματος, που είχε φθάσει από τη Δερβέστικα. Όταν νύχτωσε οι περισσότεροι της φρουράς είχαν βγει έξω από την πόλη και περίμεναν το σύνθημα του ξεκινήματος. Το σχέδιό τους όμως προδόθηκε και οι Τουρκοαιγύπτιοι άρχισαν να τους κτυπούν με πυκνά πυρά κανονιών και τουφεκιών. Τελικά οι Έλληνες αποφάσισαν να κινηθούν’ όρμησαν οι άνδρες των δύο πρώτων σωμάτων με τα γιαταγάνια και τα σπαθιά τους επάνω στις εχθρικές γραμμές. Καμιά δύναμη δεν ήταν ικανή να αναχαιτήσει το χείμαρρο εκείνο των απελπισμένων. Ο καθένας τους κοίταζε πως να ανατρέψει τα εμπόδια που βρίσκονταν μπροστά του και να περάσει. Εκείνη τη στιγμή ακούστηκε από το τρίτο σώμα των γυναικοπαίδων η φωνή «οπίσω, οπίσω, μωρέ παιδιά!» και αποχωρίστηκαν μερικοί από τα δύο πρώτα σώματα. Η σύγκρουση ήταν φονικότατη. Οι Έλληνες ανατρέπουν όποιον βρουν μπροστά τους και προχωρούν αφήνοντας πίσω πολλούς νεκρούς. Την πορεία τους συνόδευσαν δύο εκρήξεις από την πόλη. Η πρώτη από την έκρηξη των υπονόμων και η άλλη από την ανατίναξη της πυριτιδαποθήκης με τον ηρωικό Χρήστο Καψάλη. Οι Έλληνες είχαν απώλειες και από τους κρυμμένους στα διάφορα υψώματα και τις χαράδρες. Μολαταύτα αντιμετώπιζαν με σταθερότητα τον αόρατο εχθρό.
Είχε αρχίζει να γλυκοχαράζει η Κυριακή των Βαΐων, όταν η μάχη έπαψε. Εκεί επάνω μόνο, στην κορυφή του Ζυγού, μπόρεσαν να αναπνεύσουν λίγο ελεύθερα. Από τους 3000 στρατιωτικούς που πήραν μέρος στην έξοδο, μόνο 1300 σώθηκαν, οι υπόλοιποι 1700 σκοτώθηκαν στις συμπλοκές της εξόδου. Από τις γυναίκες, 13 μόνο Σουλιώτισσες σώθηκαν και από τα παιδιά τρία ή τέσσερα. Οι απώλειες των Τουρκοαιγυπτίων υπολογίστηκαν σε 5000. Τη ντροπή του ελληνικού εμφυλίου πολέμου εξαγνίζει η θυσία μιας πόλης και των αγωνιστών της. Η θυσία του Μεσολογγίου, που επί 12 ολόκληρους μήνες αντιστάθηκε ηρωικά, προώθησε το ελληνικό ζήτημα, όσο καμιά άλλη ελληνική νίκη: πλημμύρισε τους άλλους Έλληνες και τους Ευρωπαίους με αισθήματα θαυμασμού για τους άνδρες της φρουράς του και τον ηρωικό πληθυσμό του Μεσολογγίου. Πραγματικά σπάνια συναντά κανείς στις σελίδες της ιστορίας παραδείγματα παρόμοιας υπεράνθρωπης ψυχικής αντοχής. Οι φλόγες του Μεσολογγίου θέρμαναν τις καρδιές των πολιτισμένων λαών και τους ξεσήκωσαν σε μια αληθινή σταυροφορία για την απελευθέρωση του ελληνικού έθνους.«Τα μάτια μου δεν είδαν τόπον ενδοξότερον από τούτο το αλωνάκι» Δ. ΣΟΛΩΜΟΣ
Ο σουλτάνος αναγκάστηκε να ζητήσει βοήθεια από τον σουλτάνο της Αιγύπτου Μωχάμετ Άλυ για να αντιμετωπίσει τους Έλληνες. Το κοινό τους σχέδιο προέβλεπε τα εξής:
Οι αιγυπτιακές δυνάμεις με αρχηγό τον Ιμπραήμ θα επιχειρούσαν στο νότιο Αιγαίο (Κρήτη, Κάσο) και την Πελοπόννησο, ενώ οι τουρκικές δυνάμεις στο βόρειο Αιγαίο και στη Στερεά. Στο τέλος, Τούρκοι και Αιγύπτιοι, θα χτυπούσαν τα νησιά και όσες περιοχές παρέμεναν επαναστατημένες.
– Το ελληνικό ναυτικό δεν μπόρεσε να αντιδράσει στις επιχειρήσεις των Τουρκοαιγυπτίων λόγω του εμφύλιου πολέμου και οι Αιγύπτιοι κινήθηκαν ανενόχλητοι εναντίον της Κρήτης και της Κάσου. Ταυτόχρονα, οι Τούρκοι επιτίθενται και καταστρέφουν τα Ψαρά (1824).
Ο ελληνικός στόλος ανοίγεται στο Αιγαίο και έτσι καταφέρνει να αντιμετωπίσει τις τουρκικές επιθέσεις στη Σάμο. Στην ναυμαχία του Γέροντα (1824) ο ελληνικός στόλος, με ναύαρχο τον Μιαούλη, αντιμετώπισε νικηφόρα τον ενωμένο τουρκοαιγυπτιακό στόλο. Ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος αποσύρεται σε ασφαλές μέρος και το σχέδιό του στη θάλασσα αποτυγχάνει.
– Ο Ιμπραήμ αποβίβασε τον στρατό του στην Πελοπόννησο το 1825. Οι Έλληνες δεν μπόρεσαν να τον εμποδίσουν επειδή ήταν διαιρεμένοι από τον εμφύλιο πόλεμο. Ο Κολοκοτρώνης και άλλοι οπλαρχηγοί ήταν φυλακισμένοι. Ο υπουργός Εσωτερικών Παπαφλέσσας πρότεινε την αποφυλάκισή τους.
Ο ίδιος συγκέντρωσε στρατό και οχυρώθηκε στο Μανιάκι της Μεσσηνίας για να αντιμετωπίσει τον Ιμπραήμ.
Στη μάχη που δόθηκε σκοτώθηκε ο ίδιος και όλοι του οι άνδρες, δίνοντας ένα υψηλό παράδειγμα αυτοθυσίας.
Το φίλημα του Ιμπραήμ στο νεκρό Παπαφλέσσα. Λάδι. Ανδρ. Γεωργιάδη.
– Μετά τη μάχη στο Μανιάκι, η κυβέρνηση έδωσε γενική αμνηστία. Διορίζει τον Κολοκοτρώνη αρχιστράτηγο.
Ο Ιμπραήμ καταφέρνει να καταλάβει την Τριπολιτσά και κατευθύνεται προς το Ναύπλιο.
Στην πορεία του για το Ναύπλιο αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά, από τον Υψηλάντη.
Ο Κολοκοτρώνης καταλαβαίνει πως δεν μπορεί να αντιμετωπίσει κατά μέτωπο τον στρατό του Ιμπραήμ, γιατί είναι καλά οργανωμένος από Ευρωπαίους αξιωματικούς και αποφασίζει να τον αντιμετωπίσει με κλεφτοπόλεμο, κάτι που βοηθούσε την επανάσταση να διατηρηθεί.
Ταυτόχρονα, η ελληνική κυβέρνηση ανέθεσε στο Γάλλο συνταγματάρχη Κάρολο Φαβιέρο να οργανώσει τακτικό στρατό.
Το ταξίδι στο χρόνο είναι μία ιδέα προερχόμενη από την επιστημονική φαντασία, η οποία αφορά χειρισμό της ροής του χρόνου συνήθως μέσω κάποιας τεχνολογικής εφεύρεσης («χρονομηχανή«). Όχι σπάνια το ταξίδι στο χρόνο συγχέεται με την κβαντική θεωρία των πολλαπλών συμπάντων, όπου μέσω της χρονομηχανής ο χειριστής της αλλάζει την έκβαση ιστορικών γεγονότων και ο ίδιος έτσι μεταφέρεται σε έναν εναλλακτικό κόσμο με διαφορετική ιστορική εξέλιξη.
Ήδη από το 1895, όταν ο Χ. Τζ. Γουέλς άνοιξε το δρόμο με το μυθιστόρημα του «Η Μηχανή του Χρόνου», οι συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας αξιοποίησαν το θέμα αυτό πολλάκις.
Το βιβλίο του Γουέλς είναι από τα πιο αγαπημένα και ενδιαφέροντα βιβλία επιστημονικής φαντασίας για μικρούς και μεγάλους.
Όποιο παιδί επιθυμεί μπορεί να το δανειστεί από τη βιβλιοθήκη του σχολείου μας ή να το αγοράσει από κάποιο βιβλιοπωλείο καθώς η τιμή του είναι αρκετά προσιτή.
Το μυθιστόρημα του Γουέλς αποτέλεσε τη βάση για πολλές ταινίες. Δείτε εδώ σκηνές από μια τελευταία εκδοχή :
Αργότερα ο Άγγλος φυσικός σερ Ισαάκ Νεύτων διατύπωσε μια περισσότερο αφηρημένη και μηχανιστική άποψη. «Ο απόλυτος, πραγματικός και μαθηματικός χρόνος, ρέει αδιατάρακτα χωρίς αναφορά σε οποιονδήποτε εξωτερικό παράγοντα». Αυτή η δήλωση εξέφρασε την αντίληψη που αποδέχονταν όλοι οι επιστήμονες επί διακόσια χρόνια. Όλοι συμφωνούσαν, δίχως αμφιβολία, ότι, ανεξάρτητα από τον προτιμώμενο ορισμό, ο χρόνος είναι ίδιος παντού και για όλους. Με άλλα λόγια είναι παγκόσμιος και απόλυτος. Αναπόσπαστα, αυτή η θεώρηση εμπεριέχει την διαίρεση του χρόνου σε τρία μέρη: το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον. Αυτή είναι η καθιερωμένη αντίληψη για το χρόνο.
Στις αρχές του 20ου αιώνα έγινε σαφές ότι αυτή η θεώρηση του χρόνου δεν μπορούσε να είναι σωστή. Η αποκάλυψη των ατελειών στην κοινή μας αντίληψη περί χρόνου συνδέεται άμεσα με τον Άλμπερτ Αϊνστάιν και τη θεωρία της σχετικότητας. Το έργο του Αϊνστάιν συνέτριψε τη θεώρηση του Νεύτωνα τόσο για το χώρο όσο και για το χρόνο, αφαίρεσε κάθε νόημα από την παγκόσμια διαίρεση του χρόνου σε παρελθόν, παρόν και μέλλον και έστρωσε το δρόμο για το ταξίδι στο χρόνο.
Η θεωρία της σχετικότητας έχει ηλικία περίπου εκατό ετών. Μετά τη δημοσίευσή της, στα 1905, η θεωρία της ειδικής σχετικότητας έγινε αμέσως αποδεκτή από τους φυσικούς, ενώ στις δεκαετίες που ακολούθησαν υπέστη εξαντλητικούς ελέγχους σε πληθώρα πειραμάτων. Σήμερα η επιστημονική κοινότητα συμφωνεί ότι ο χρόνος είναι σχετικός. Η θεωρία της σχετικότητας υπόσχεται ότι μια περιορισμένη μορφή ταξιδιού στον χρόνο είναι σίγουρα εφικτή. Επίσης εκφράζει την ανάλογη βεβαιότητα ότι ένα χωρίς περιορισμούς ταξίδι στο χρόνο, σε οποιαδήποτε εποχή, είναι επίσης δυνατό.
Χρονικά Παράδοξα
Ίσως το πιο γνωστό από τα παράδοξα των ταξιδιών στο χρόνο είναι εκείνο στο οποίο ο ταξιδιώτης του χρόνου πηγαίνει πίσω στον χρόνο και δολοφονεί ένα από τους προγόνους του. Το πρόβλημα είναι τότε προφανές. Αν π.χ. ο παππούς του πεθάνει, προτού γεννηθεί ο ίδιος, τότε ο χρονοταξιδιώτης δεν θα έχει υπάρξει ποτέ. Όμως στην περίπτωση αυτή είναι αδύνατον να διαπράξει τη δολοφονία. Άρα αν ο παππούς ζήσει στο μέλλον θα δολοφονηθεί, άλλα αν πεθάνει, στο μέλλον δε θα δολοφονηθεί. Σε κάθε περίπτωση καταλήγουμε σε αντιφάσεις. Παράδοξα όπως αυτό προκύπτουν επειδή το παρελθόν συνδέεται αιτιακά με το μέλλον.
07-03-2025
