Το 527 μ.Χ. αυτοκράτορας στην Κωνσταντινούπολη έγινε ο Ιουστινιανός, ο οποίος προχώρησε σε μεταρρυθμίσεις :
Συγκέντρωσε σε κατηγορίες τους παλιούς ρωμαϊκούς νόμους και τους συμπλήρωσε με νέους πιο δίκαιους, γραμμένους στα ελληνικά.
Απαγόρευσε στους μεγαλογαιοκτήμονες να παίρνουν τα κτήματα των μικροϊδιοκτητών για χρέη που τους όφειλαν.
Φορολόγησε τους πολίτες ανάλογα με τα εισοδήματά τους.
Οργάνωσε τη λειτουργία της αγοράς, των λιμανιών και των εμπορικών δρόμων και επέβαλε δασμούς για τα εισαγόμενα προϊόντα.
Οι μεταρρυθμίσεις του Ιουστινιανού έφεραν πολλά χρήματα στα ταμεία του κράτους με τα οποία ο Ιουστινιανός οργάνωσε στρατό, έφτιαξε φρούρια στα σύνορα και βελτίωσε τους δρόμους.
Στάση του Νίκα : Οι μεταρρυθμίσεις όμως αυτές επιβάρυναν το λαό με φόρους και προκάλεσαν δυσαρέσκεια. Το 532 μ.Χ ξέσπασαν ταραχές στον ιππόδρομο καθώς οι εκπρόσωποι των δήμων διαμαρτυρήθηκαν για τη βαριά φορολογία και την κακή διοίκηση. Ο αυτοκράτορας αρνήθηκε να ικανοποιήσει τα αιτήματά τους και τιμώρησε κάποιους από αυτούς.
Οι αντιμαχόμενες πλευρές ενώθηκαν και κραύγαζαν υβριστικά συνθήματα κατά του ίδιου του αυτοκράτορα. Οι στασιαστές πυρπόλησαν πολλά κτίρια και την Αγία Σοφία , φωνάζοντας νίκα – νίκα. Τότε ο Ιουστινιανός διέταξε τους στρατηγούς Ναρσή και Βελισάριο να καταπνίξουν τη στάση. Το αποτέλεσμα ήταν φρικτό : 30.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στον ιππόδρομο.
Πρώτη φροντίδα του αυτοκράτορα μετά τη στάση του Νίκα, ήταν να ξαναχτίσει την Αγία Σοφία. Ανέθεσε το χτίσιμό της σε δυο Έλληνες αρχιτέκτονες τον Ανθέμιο και τον Ισίδωρο. Οι δύο αρχιτέκτονες συνδύασαν δυο παλαιότερους ρυθμούς, την ορθογώνια βασιλική και τον περίκεντρο ναό με τρούλο κι έτσι γεννήθηκε το σχέδιο της Αγίας Σοφίας κι ένας νέος ρυθμός, η βασιλική με τρούλο. Η Αγία Σοφία εγκαινιάσθηκε το 537 μ.Χ και ήταν όπως την ονειρεύτηκε ο δημιουργός της, μια λαμπρή εκκλησία.
Μετά την τακτοποίηση των εσωτερικών προβλημάτων ο Ιουστινιανός οργάνωσε πολεμικές εκστρατείες με στόχο να ανακτήσει τα χαμένα εδάφη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Γι` αυτό υπέγραψε ειρήνη με τους γείτονες λαούς της Ανατολής και έκανε σκληρούς πολέμους με τους Γότθους και τους Βανδάλους στις δυτικές επαρχίες.
Οι πολεμικές εκστρατείες του Ιουστινιανού κράτησαν είκοσι χρόνια και έφεραν τα παρακάτω αποτελέσματα :
– Έφτασαν την αυτοκρατορία στα παλιά της σύνορα.
– Ο έλεγχος του εμπορίου και των ναυτικών δρόμων της Μεσογείου πέρασε στα χέρια του Βυζαντίου.
– Ο στρατός και η άμυνα αποδυναμώθηκαν.
– Τα οικονομικά της αυτοκρατορίας εξαντλήθηκαν και οι πολίτες ήταν δυσαρεστημένοι που πλήρωναν το βάρος.
Το παλάτι ήταν ο τόπος διαμονής του αυτοκράτορα, αλλά και το κέντρο διοίκησης της αυτοκρατορίας.
Ο ιππόδρομος ήταν ο χώρος έκφρασης και ψυχαγωγίας του λαού. Εκεί γίνονταν ιπποδρομίες, αγώνες και άλλες εκδηλώσεις τις οποίες παρακολουθούσε και ο αυτοκράτορας.
Οι Δήμοι ήταν οργανωμένες ομάδες λαού στην Κωνσταντινούπολη και άλλες πόλεις που ανέπτυξαν αθλητικές και πολιτικές δραστηριότητες. Οργάνωναν τους αγώνες στον ιππόδρομο. Είχαν πολλούς οπαδούς και συχνά επηρέαζαν τον αυτοκράτορα στις αποφάσεις του. Οι Δήμοι της Κωνσταντινούπολης ήταν οι Βένετοι (Γαλάζιοι), οι Πράσινοι, οι Λευκοί και οι Κόκκινοι.
Ένα βίντεο για τις βυζαντινές ιπποδρομίες
Και μια παρουσίαση για το Ιερό Παλάτι, τον Ιππόδρομο και την Αγορά της Πόλης με ψηφιακές απεικονίσεις: ΕΔΩ
Ξημερώνοντας τ’ Αγιαννιού, με την αύριο των Φώτων, λάβαμε τη διαταγή να κινήσουμε πάλι μπροστά, για τα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σκόλες. Έπρεπε, λέει, να πιάσουμε τις γραμμές που κρατούσανε ως τότε οι Αρτινοί από Χειμάρρα ως Τεπελένι. Λόγω που εκείνοι πολεμούσανε απ’ την πρώτη μέρα, συνέχεια, κι είχαν μείνει σχεδόν οι μισοί και δεν αντέχανε άλλο. Νύχτα πάνω στη νύχτα βαδίζαμε ασταμάτητα, ένας πίσω απ’ τον άλλο, ίδια τυφλοί. Με κόπο ξεκολλώντας το ποδάρι από τη λάσπη, όπου φορές εκαταβούλιαζε ίσαμε το γόνατο. Επειδή το πιο συχνά ψιχάλιζε στους δρόμους έξω, καθώς μες στην ψυχή μας. Και τις λίγες φορές όπου κάναμε στάση να ξεκουραστούμε, μήτε που αλλάζαμε κουβέντα, μονάχα σοβαροί και αμίλητοι, φέγγοντας μ’ ένα μικρό δαδί, μία-μία εμοιραζόμασταν τη σταφίδα. Ή φορές πάλι, αν ήταν βολετό, λύναμε βιαστικά τα ρούχα και ξυνόμασταν με λύσσα ώρες πολλές, όσο να τρέξουν τα αίματα. Τι μας είχε ανέβει η ψείρα ως το λαιμό, κι ήταν αυτό πιο κι απ’ την κούραση ανυπόφερτο. Τέλος, κάποτε ακουγότανε στα σκοτεινά η σφυρίχτρα, σημάδι ότι κινούσαμε, και πάλι σαν τα ζα τραβούσαμε μπροστά να κερδίσουμε δρόμο, πριχού ξημερώσει και μας βάλουνε στόχο τ’ αερόπλανα. Επειδή ο Θεός δεν κάτεχε από στόχους ή τέτοια, κι όπως το ’χε συνήθειο του, στην ίδια πάντοτε ώρα ξημέρωνε το φως. Κι ότι ήμασταν σιμά πολύ στα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σκόλες, μήτε αρρώστους και γερούς, μήπτε φτωχούς και πλούσιους, το καταλαβαίναμε. Γιατί κι ο βρόντος πέρα, κάτι σαν καταιγίδα πίσω απ’ τα βουνά, δυνάμωνε ολοένα […] Ύστερα και γιατί, ολοένα πιο συχνά, τύχαινε τώρα ν’ απαντούμε, απ’ τ’ άλλο μέρος να ’ρχονται, οι αργές οι συνοδείες με τους λαβωμένους. Όπου απιθώνανε χάμου τα φορεία οι νοσοκόμοι, με τον κόκκινο σταυρό στο περιβραχιόνιο, φτύνοντας μέσα στις παλάμες, και το μάτι τους άγριο για τσιγάρο. Κι όπου κατόπι σαν ακούγανε για πού τραβούσαμε, κουνούσαν το κεφάλι, αρχινώντας ιστορίες για σημεία και τέρατα. Όμως εμείς το μόνο που προσέχαμε ήταν εκείνες οι φωνές μέσα στα σκοτεινά, που ανέβαιναν, καυτές ακόμη από την πίσσα του βυθού ή το θειάφι. «Όι όι, μάνα μου», «όι όι, μάνα μου», και κάποτε, πιο σπάνια, ένα πνιχτό μουσούνισμα, ίδιο ροχαλητό, που ’λεγαν, όσοι ξέρανε, είναι αυτός ο ρόγχος του θανάτου. Ήταν φορές που εσέρνανε μαζί τους κι αιχμαλώτους, μόλις πιασμένους λίγες ώρες πριν, στα ξαφνικά γιουρούσια που κάναν τα περίπολα. Βρωμούσανε κρασί τα χνώτα τους, κι οι τσέπες τους γιομάτες κονσέρβα ή σοκολάτες. Όμως εμείς δεν είχαμε, ότι κομμένα τα γιοφύρια πίσω μας, και τα λίγα μουλάρια μας κι εκείνα ανήμπορα μέσα στο χιόνι και στη γλιστράδα της λασπουριάς. Τέλος, κάποια φορά, φανήκανε μακριά οι καπνοί που ανέβαιναν μεριές μεριές, κι οι πρώτες στον ορίζοντα κόκκινες, λαμπερές φωτοβολίδες.
Η Disneyland λίγο έξω απ’ το Παρίσι είναι μαγική. Η πρόσβαση είναι πολύ εύκολη αφού το αεροδρόμιο Carles de Gaulle απέχει μόλις 15 λεπτά, ενώ από την πόλη αναχωρούν συνεχώς τρένα, μετρό, που οδηγούν έξω από το πάρκο.
Εδώ, το 60% των θεαμάτων πραγματοποιούνται σε κλειστό χώρο, ενώ το Πάρκο περιλαμβάνει 5 φανταστικές χώρες (Lands) που εκτείνονται γύρω από το Κάστρο της Ωραίας Κοιμωμένης, τις Main Street, U.S.A., Frontierland, Adventureland, Fantasyland και Discoveryland.
Σε κάθε χώρα (Land), ο επισκέπτης μπορεί να βρει εστιατόρια, καταστήματα, μερικές φορές ακόμα και θέατρα, και, φυσικά, θεάματα για όλους.
Μπες στο επίσημο σάιτ της Eurodisney και δες όποιο μέρος του τεράστιου πάρκου θες(χρειάζεται QuickTime Player)
Ο επισκέπτης αν έχει τα μάτια και τα αυτιά του ανοιχτά, τότε δεν θα του ξεφύγουν ορισμένες λεπτομέρειες και θα αντιληφθούν τις πολυάριθμες εκπλήξεις που του επιφυλάσσουν οι δρόμοι του Πάρκου Disneyland. Βιώνει τη μαγεία του κινηματογράφου και των κινουμένων σχεδίων!
Κατασκευασμένο έτσι ώστε να θυμίζει ένα πραγματικό στούντιο γυρισμάτων κινηματογραφικών ταινιών, το Πάρκο Walt Disney Studios περιλαμβάνει 4 ζώνες παραγωγής και προσφέρει τη δυνατότητα στους επισκέπτες να ανακαλύψουν τη μαγεία του κινηματογράφου. Να ρίξουν κλεφτές ματιές στα παρασκήνια, να εξερευνήσουν όσα κρύβονται πίσω από τα ντεκόρ των ταινιών, των κινουμένων σχεδίων και των τηλεοπτικών εκπομπών… ακόμα και να περάσουν απ’ την άλλη πλευρά της οθόνης!
Μπορούν να χαλαρώσουν και να διασκεδάσουν με ποικίλες δραστηριότητες μέσα στο Disney Village!
Βρίσκεται σε ιδανική τοποθεσία, ανάμεσα στο Πάρκο Disneyland, το Πάρκο Walt Disney Studios και τα ξενοδοχεία Disney κι αποτελεί ένα μοναδικό χώρο διασκέδασης, όπου μπορεί κάποιος να κάνει πολλές δραστηριότητες, τόσο πρωινές όσο και βραδινές.
Η Disneyland του Παρισιού, η οποία γιόρτασε την 20η της επέτειο το 2012, θεωρείται ο νούμερο ένα τουριστικός προορισμός της Ευρώπης. Παρόλο που στην αρχή αντιμετώπιζε προβλήματα λογω μικρής διέλευσης κόσμου, η άνοδός της ήταν εκρηκτική και πλέον φιλοξενεί πέντε θεματικά μέρη, με συνολικά 49 αξιοθέατα.
Πέρυσι, μάλιστα, είχε 16 εκατομμύρια επισκέπτες – αριθμό ρεκόρ που το έκανε να ανταγωνίζεται τους επισκέπτες του Πύργου του Άιφελ και του Λούβρου.
Σε απόσταση 8.732 χλμ. από το σχολείο μας και λίγα χιλιόμετρα μακριά από τη Βεγγάλη της Ινδίας,βορειοδυτικά του Ποντιτσέρι, σε οκτώ χιλιόμετρα απόσταση βρίσκεται η Οροβίλ (Auroville) ή «πόλη της Αυγής».
Σχεδιάστηκε το 1968 από τον Γάλλο αρχιτέκτονα Ροζέ Ανζέ, σαν ο ουτοπικός παράδεισος που εμπνεύστηκαν ο Σρι Αρουμπίντο, διάσημος Ινδός ποιητής, φιλόσοφος και επαναστάτης του 20ου αιώνα και η συνεργάτιδα του Μίρα Αλφάσα, Γαλλίδα ζωγράφος και οπαδός του μυστικισμού, που έμεινε γνωστή στην Ινδία με το όνομα «Μητέρα». Μία πόλη χωρίς φυλετικές, θρησκευτικές, πολιτικές ή εθνολογικές διακρίσεις.
Για τους απ’ έξω, η Οροβίλ μοιάζει λίγο αποστειρωμένη, έτσι όπως έχει χτιστεί χωμένη μέσα στο πράσινο, με διάσπαρτα κτίρια – φουτουριστικής(μοντέρνας) συνήθως αρχιτεκτονικής – και με εκείνο το χρυσό, διαστημικής αισθητικής, μνημείο που είναι και το σύμβολό της(Matrimandir)
Οι άνθρωποι εδώ αισθάνονται καλά με την επιλογή τους να ζήσουν εδώ. Έχουν πνευματικές αναζητήσεις – αυτό έκανε τους περισσότερους να αφήσουν τις κανονικές ζωές τους – είναι επικοινωνιακοί και τους αρέσει να φιλοσοφούν. Δεν έχουν άγχος αν και όλοι έχουν μια δουλειά να κάνουν. Δεν τους απασχολούν τα χρήματα. Το κόστος ζωής είναι ελάχιστο και οι μισθοί συμβολικοί για τα δικά μας δεδομένα (80-90 ευρώ). Με αυτά τα χρήματα μπορούν να έχουν στέγη – που κατά βάση είναι δωρεάν για τους μόνιμους κατοίκους – φαγητό (από την ηλιακή κουζίνα) και ψώνια από το σουπερμάρκετ, στο οποίο δίνουν 35 ευρώ το μήνα και προμηθεύονται ό,τι θέλουν.
Περιήγηση στην Όροβιλ
Για να γίνεις κάτοικος στην Οροβίλ, πρέπει να συντηρήσεις τον εαυτό σου για έξι μήνες με ένα χρόνο. Να πληρώνεις το νοίκι σε έναν από τους ξενώνες και μετά – εφόσον επιθυμείς και σε αποδεχτεί η επιτροπή – μπορείς να γίνεις μόνιμος κάτοικος. Στη συνέχεια, μπορείς να επιλέξεις πού θα μείνεις – εκεί παίζει ρόλο το κόστος – και τι ζωή θα κάνεις, μια και μπορείς να έχεις μία Ινδή υπηρέτρια, για παράδειγμα, και να ψωνίζεις απ’ έξω.
Η Οροβίλ είναι ένα πείραμα προς μία κοινωνία της «επόμενης» εποχής. Ακούγεται φιλόδοξο, ίσως και ματαιόδοξο πάντως οι άνθρωποι εδώ πιστεύουν σ’ αυτό. Παράγουν έργο σε ερευνητικό, επιστημονικό και πολιτισμικό επίπεδο, φροντίζουν το περιβάλλον τους (η ηλιακή ενέργεια παίζει σημαντικό ρόλο εδώ) και στον ελεύθερο χρόνο τους παρακολουθούν θέατρο και χορό, εξασκούν γιόγκα και διαλογισμό και ζουν όπως όλοι μας, εφόσον το επιθυμούν. Τα ναρκωτικά απαγορεύονται αυστηρά.
Ο πρώτος Έλληνας αναμένεται να γίνει κάτοικος εκεί, σύντομα. Από τους 1900 Οροβίλιαν, οι 700 είναι Ινδοί, 250 Γάλλοι και ακολουθούν Γερμανοί, Αμερικανοί αλλά και Ασιάτες, άνθρωποι από 40 χώρες συνολικά.
21-11-2022
