Ο σουλτάνος αναγκάστηκε να ζητήσει βοήθεια από τον σουλτάνο της Αιγύπτου Μωχάμετ Άλυ για να αντιμετωπίσει τους Έλληνες. Το κοινό τους σχέδιο προέβλεπε τα εξής:
Οι αιγυπτιακές δυνάμεις με αρχηγό τον Ιμπραήμ θα επιχειρούσαν στο νότιο Αιγαίο (Κρήτη, Κάσο) και την Πελοπόννησο, ενώ οι τουρκικές δυνάμεις στο βόρειο Αιγαίο και στη Στερεά. Στο τέλος, Τούρκοι και Αιγύπτιοι, θα χτυπούσαν τα νησιά και όσες περιοχές παρέμεναν επαναστατημένες.
– Το ελληνικό ναυτικό δεν μπόρεσε να αντιδράσει στις επιχειρήσεις των Τουρκοαιγυπτίων λόγω του εμφύλιου πολέμου και οι Αιγύπτιοι κινήθηκαν ανενόχλητοι εναντίον της Κρήτης και της Κάσου. Ταυτόχρονα, οι Τούρκοι επιτίθενται και καταστρέφουν τα Ψαρά (1824).
Ο ελληνικός στόλος ανοίγεται στο Αιγαίο και έτσι καταφέρνει να αντιμετωπίσει τις τουρκικές επιθέσεις στη Σάμο. Στην ναυμαχία του Γέροντα (1824) ο ελληνικός στόλος, με ναύαρχο τον Μιαούλη, αντιμετώπισε νικηφόρα τον ενωμένο τουρκοαιγυπτιακό στόλο. Ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος αποσύρεται σε ασφαλές μέρος και το σχέδιό του στη θάλασσα αποτυγχάνει.
– Ο Ιμπραήμ αποβίβασε τον στρατό του στην Πελοπόννησο το 1825. Οι Έλληνες δεν μπόρεσαν να τον εμποδίσουν επειδή ήταν διαιρεμένοι από τον εμφύλιο πόλεμο. Ο Κολοκοτρώνης και άλλοι οπλαρχηγοί ήταν φυλακισμένοι. Ο υπουργός Εσωτερικών Παπαφλέσσας πρότεινε την αποφυλάκισή τους.
Ο ίδιος συγκέντρωσε στρατό και οχυρώθηκε στο Μανιάκι της Μεσσηνίας για να αντιμετωπίσει τον Ιμπραήμ.
Στη μάχη που δόθηκε σκοτώθηκε ο ίδιος και όλοι του οι άνδρες, δίνοντας ένα υψηλό παράδειγμα αυτοθυσίας.